VERSLAG: Mawazine 2012

Festivalinfo was aanwezig op Festival Mawazine 2012 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 46 foto's.

VERSLAG: Jasper van Vugt  

12

Mawazine 1

Wie niet beter weet, zou denken dat de grenzen van festivals grofweg ophouden bij Spanje (Primavera, zuid), Noorwegen (Øya, noord), Hongarije (Sziget , oost) en Ierland (Oxegen, west). Niets is minder waar. Wie een keertje écht exotisch en Hollanderproof naar een festival wil gaan, trekt naar Rabat in Marokko. Daar vindt jaarlijks het Mawazine Festival plaats met tal van artiesten die zich zelden op Nederlandse bodem laten zien. Festivalinfo was nieuwsgierig en nam een kijkje, op zoek naar Moroccan magic.

Op een steenworp afstand van Europa vindt sinds 2002 het Mawazine festival plaats, het grootste festival van Marokko. Ontstaan als klein lokaal festival is het in elf edities uitgegroeid tot een evenement met een internationale uitstraling en dito artiesten. Gedurende negen dagen komt muziek uit alle windstreken samen op dit stadsfestival in hoofdstad Rabat. En met alle windstreken wordt ook écht de hele aarde bedoeld; waar je op Nederlandse festivals nog weleens een verdwaalde Afrikaanse band of de excuusband uit een land anders dan Nederland, Noord-Amerika of Groot Brittannië tegenkomt, daar doet Mawazine dit jaar zijn ondertitel ‘Rhythms Du Monde’ alle eer aan. Wie open staat voor onbekende muziekstijlen en muzikaal écht verrast wil worden, zet koers richting Rabat voor dit stadsfestival. Tegenover internationaal bekende headliners als Pitbull, Mariah Carey, LMFAO, Lenny Kravitz, The Scorpions en de ook in Nederland bekende Algerijnse superster Khaled staan natuurlijk talloze Marokkaanse artiesten, maar bijvoorbeeld ook onder andere een Chinees folkensemble (Jon Qi), traditioneel Roemeense muziek met rumba uit Roemenië (Mahala Rai Banda), Cubaanse Son van Juan de Marcos Afro-Cuban All Stars en de Troubadours du Radjastan (India). Ze spelen op een achttal verschillende podia verspreid over de stad, variërend van een groot podium op het strand (waar het fijn zwemmen en surfen is) met gratis toegang tot een prestigieus theater, een podium aan de voet van de sfeervolle, oude Oudaïa kashba tot in een oud Romeins fort met een prachtig uitzicht over de vallei achter de stad.

Het grootste podium heet OLM Souissi en is in een park. Vanavond hebben zich daar zo’n twaalf duizend mensen verzameld voor headliner The Scorpions. Hun concert, onderdeel van een afscheidstournee na een carrière van veertig jaar, wordt live uitgezonden op tv. Opmerkelijk: het voorste gedeelte vlak bij het podium is voor de mensen die een kaartje hebben gekocht ( kaarten tussen de 400 en 800 dirham, ongeveer €35-€70, een passe-partout voor het hele festival kost 3000 dirham, ongeveer €280), wie het niet erg vindt om vooral naar de schermen te kijken om iets te zien kan gratis iets verder weg gaan staan. Velen maken daar gebruik van, net zoals bij de andere podia in de stad. Bier is niet te krijgen, drankjes en hapjes zijn alleen aan de rand van het terrein te bemachtigen. Het lijkt niemand iets te deren; zodra The Scorpions net na tien uur het podium betreden, stijgt er een geluid op dat herinneringen oproept aan The Beatles in Shea Stadium. Meisjes draaien om hun as, klappen in de lucht en dansen joelend rond terwijl ze lachen naar hun vriendinnen, jongens klimmen op elkaars schouders, trekken hun shirt uit en zwaaien om hun hoofd. Ook kinderen, moeders, vaders, meisjes met hoofddoekjes, meisjes zonder hoofddoekjes, jongens met zelfgemaakte bordjes met I <3 The Scorpions en nieuwsgierigen doen mee; iedereen danst, springt, lacht, schudt en draait alsof hier zojuist de beste band ooit de planken heeft betreden.

Het is dankbaar spelen voor zo’n publiek. Het is moeilijk niet te worden meegesleept in het ongebreidelde, pure enthousiasme van de duizenden Marokkanen die uit hun dak gaan zodra de band rond de 63-jarige gitarist Michael Schenker de openingsriff van Sting In The Tail inzet. Dat de Duitsers, al sinds 1965 actief en momenteel bezig aan hun laatste tournee voor ze met pensioen gaan, in werkelijkheid een belegen portie Duitse rock spelen door een stel gasten met geweken haargrenzen en een rimpelhuid die met moeite nog in een leren broek gesnoerd is, lijkt niemand iets te deren. De daaropvolgende anderhalf uur gaat Mawazine compleet voor de bijl voor de professionele gelikte show vol rockclichés, met daarin ook klassiekers als The Best Is Yet To Come, Raised On Rock en natuurlijk Wind Of Change en Rock You Like A Hurricane in de toegift. Zelfs de steeds slechter wordende stem van zanger Klaus Meine deert niet, of de tien minuten durende drumsolo van drummer James Kottak, wiens rugtatoeage meldt ‘rock n’ roll forever’. In combinatie met deze show lijkt dat eerder een veroordeling dan een wens. Het onverwacht grote succes vanavond viert de band zoals Duitsers dat horen te doen: tot ’s morgens zes uur aan het bier in het luxe Sofitel.

12

FOTOGRAFIE: Jasper van Vugt  

1234
 foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012  foto Mawazine 2012
 
1234
 
festival logo

OPTIMUS PRIMAVERA SOUND 2012Het Primavera Festival in Barcelona heeft dit jaar een eerste editie in...

festival logo

FORTAROCK 2012 Voor de vierde maal werd in Nijmegen het metalfestival Fortarock gehouden,...