VERSLAG: North Sea Jazz 2006

North Sea Jazz, zondag

Op zondag opent Chris Botti in de Hudson. Hij was de trompettist van vele artiesten waaronder Sting, maar de laatste jaren heeft hij ook veel succes als bandleider. Hij brengt afwisselend snellere en langzamere nummers en er is veel plaats voor zijn mede bandleden om hun kunsten te laten zien. Op een gegeven moment draagt hij My Funny Valentine op aan een 6-jarige jongen op de eerste rij in het kader van jong geleerd is oud gedaan. Al met al een sympathieke vent en mooie, vaak rustige trompet muziek.

Marcus Miller is een graag geziene gast op North Sea Jazz. Marcus leidt zijn band op professionele, maar spontane wijze en geeft iedereen de ruimte om naar hartelust te improviseren. Een prima optreden met als bijzonderheid Marcus die op een lange 'bas-saxofoon' blijkt te kunnen spelen.

De Brit James Hunter maakt muziek die je niet veel meer hoort. Het lijkt voornamelijk op de R&B-muziek uit de jaren '50-'60 in Amerika. Hij haalt vele capriolen uit met zijn stem en maakt het tot een amusant optreden. Wat mij betreft lijken de nummers erg op elkaar, maar misschien is zijn stijl wel niet helemaal aan mij besteed. Toch is het leuk om deze artiest eens gespeeld te zien hebben.

Branford Marsalis, de artist in residence, speelt dit jaar voor de laatste keer met Roy Haynes op North Sea Jazz. Roy Haynes, drummer en al 81 jaar, is een legende in de jazzwereld. Marsalis waarschuwt het publiek dat we van een 81-jarige geen snellere ritmes kunnen verwachten, maar Haynes doet uitermate zijn best en zijn ritmische solo’s mogen er best wezen. Marsalis zorgt ondertussen voor een waardige afsluiting van zijn North Sea Jazz.

Met het schaamrood op de kaken moet presentator Howard Komproe het slechte nieuws over Erykah Badu overbrengen. Mevrouw Badu is te laat. Veel te laat. De verloren tijd gaat van haar eigen show af. Deze show is totaal anders dan wat we aan de hand van haar uitgebrachte live cd gewend zijn. Meer elektronica en minder klassieke soul, maar wat ze ten gehore brengt is echter wel erg goed. Alleen jammer dat ze opmerkt: “Waar zijn we? Amsterdam?”. De NPS-regie zoemt vervolgens in op de North Sea Jazz-banner achter haar, waarop in grote letters 'Rotterdam' te lezen staat...

Paul Weller is een bijzonder vreemde artiest tussen alle jazz, funk en soul, hoewel hij natuurlijk beschikt over een van de meest soulvolle stemmen in de rockmuziek. Er zijn duidelijk een aantal fans speciaal voor hem gekomen, maar of de jazzliefhebber het kan waarderen, betwijfel ik. Zijn optreden is een aaneenschakeling van frustratie voor de zanger. Als gevolg van een onbekende technische storing krijgt hij met grote regelmaat een elektrische schok van zijn microfoon. De roadies zijn niet in staat om dit te verhelpen en Paul is zichtbaar woedend. Toch speelt hij door en weet alsnog te overtuigen, mede dankzij de blazerssectie van New Cool Collective.

Mister Kanye West brengt pure hiphop met een strijkorkestje. Na twee nummers laat hij zowel zijn handdoek als de microfoon uit zijn handen vallen. Waarop hij zegt: “Excuse me I've been rinking.” Het optreden wordt er bijzonder menselijk door. Wie Kanye op Werchter gezien heeft kent hem toch vooral als een tikkeltje arrogante egotripper. Vanavond voelt hij zich blijkbaar als een vis in het water. Hij babbelt en maakt grapjes terwijl hij een prima show neerzet.