VERSLAG: Dour 2012

Dag 4

The Flaming Lips zijn duidelijk de afsluiter van de laatste dag. De regen is inmiddels gestopt maar de modder ligt er nog. Zanger Wayne Coyne waarschuwt het publiek voor het optreden nog even voor een van zijn befaamde acts. Namelijk diegene waar hij met een bal over het publiek loopt. Hij is bang dat mensen misschien uitglijden en sommeert dan ook vooral om rustig te blijven. Dan mag het optreden beginnen met een mooie opening vol confetti, cheerleaders, gekke popen en mega-ballonnen. Kortom: niks anders dan we van Flaming Lips gewend zijn. Luistert er iemand nog naar de muziek? We proberen het wel maar blijven afgeleid door al het toneel erom heen. Dan trekt Wayne gigantische laser handen aan, even later wordt je blik gevangen door het gigantische scherm achter de band waar met een camera die direct op zijn gezicht gericht is. De muziek (Punk/Experimenteel/Pschychedelisch) lijkt de bezoeker van Dour niks uit te maken.

De expressieve drumpop van Givers staat qua tijd precies goed. Het publiek is nieuwsgierig en gretig. Nadat de band iets later begint dan gepland zijn de verwachtingen hoog. Maar wat een ergerlijke show. De band releasde plaat ‘In Lights’ halverwege vorig jaar en scoorde een bescheiden hitje met ‘Up Up Up’. Zo wordt de show van een -aanvankelijk sympathieke- band, drie kwartier vol ergernis. Vooral aan de over bewegelijke zanger die werkelijk elk riff speelt alsof hij de nieuwe gitaargod is. De band lijkt ook niet helemaal in de show te zitten. Na het laatste nummer schopt de zanger bij wijze van een punk(???) uiting de bekkens van de drummer van zijn riser. Deze reageert zichtbaar geeergerd en de plank kon niet méér misgeslaan worden dan op deze manier je optreden eindigen.

Een applaus stijgt op –tijdens de soundcheck- voor de frontdame van Chairlift. Wat een prachtige verschijning en wat een goede band. Chairlift maakte één van de beste albums van 2012 tot nu toe en weet de (overwegend synthesizer) plaat gelukkig mooi te vertalen naar het Vlaamse podium. Als een soort prachtige, bijna mythische (Wij dachten aan Pocahontas) verschijning leidt ze de band. Binnen een halfuur speelt Chairlift de eerste vier tracks van het nieuwe album en na de show vragen we ons het volgende af: Waarom stond de tent zo relatief leeg met een show met louter hits. Een onbetwist hoogtepunt.

C2C is een relatief jong gezelschap van 4 mannen die onvoorstelbaar hard kunnen scratchen. We belanden eigenlijk bij toeval in de tent maar blijkbaar heeft deze groep in korte tijd veel aan populariteit gewonnen (de EP staat al ruime tijd hoog in de charts in Frankrijk) en eerlijk is eerlijk: wat is dit vet om te zien zeg. Ze spelen een mix van eigen repertoire waaronder de single ‘Down The Road’ waarbij de tent compleet ontploft. Het zijn vier losse blokken die ook van positie kunnen wisselen. Dat wil zeggen dat ze ook twee tegen twee kunnen ‘battelen’. Zodra er in de tent vuurwerk (!) afgestoken wordt tijdens een scratch mix van de ‘Beastie Boys’ krabben we ons even achter het hoofd. Is dit echt de nieuwe Daft Punk zoals sommige bezoekers beweren? Dat betwijfelen wij, maar een groep als deze die zo’n breed publiek aantrekt moet zeker goed gevolgd worden. Ze zijn reeds bevestigd voor Lowlands en Amsterdam Dance Event en daar dus zeker aan te raden.