VERSLAG: MS Dockville Festival 2012

Zondag 12 augustus 2012: dag 3

Micachu And The Shapes stond al eens op Lowlands en binnenkort opnieuw op London Calling. Het project van Mica Levi staat voor dwarse dikke beats, vrolijke melodieën en onweerstaanbare refreinen en door de ontoegankelijkheid komt er in eerste instantie weinig publiek kijken, maar steeds meer mensen valle voor het drietal. ‘We komen helemaal uit Berlijn’, grapt de zangeres en misschien is het inderdaad niet zo exclusief om ze in Duitsland te kunnen zien spelen. De groep heeft een paar weken geleden de plaat Never uitgebracht en is eigenlijk vooral zenuwachtig doordat de tUnE-yArDs-zangeres aan de zijkant staat mee te kijken.

London Calling had in 2008 het duo Slow Club geprogrammeerd, maar echt doorgebroken zijn Charles Watson en Rebecca Taylor nog niet. Het Engelse folk rock-duo kwam onlangs met het wapenfeit Paradise en heeft hierdoor ook twee extra muzikanten aangetrokken. De groep was vroeger liever en kleiner, maar heeft nu meer pit en is bombastischer; perfect voor het hoofdpodium. De nieuwe en oude muzikanten wisselen regelmatig van instrumenten en het is duidelijk een goede toevoeging, maar het is wel enorm jammer dat hierdoor de oude nummers worden overgeslagen. Aan het einde komt het oude werk gelukkig alsnog vlugtig aan bod.

Het Noorse Team Me, ooit begonnen als ludiek zijproject, is niet alleen in Nederland een opkomende naam. Het zestal heeft vooraf het podium versierd met tien grote ballonnen en ook liggen de grote zakken met confetti reeds klaar om gelanseerd te worden, een perfecte feestband voor een zonnige middag. De band is gevormd door Marius Drogsås Hagen en met zijn stem is hij ook vandaag de grootste kracht in de band. Team Me maakt heerlijk dansbare indie-pop muziek en dat wordt vandaag zeker gewaard. Ook een verjaardagsliefde zingen voor de jarige toetsenist is voor het publiek geen probleem.

De experimentele popgroep tUnE-yArDs staat in Nederland gemakkelijk op Lowlands en Into The Great Wide Open, maar ook buiten onze landgrenzen doet muzikante Merrill Garbus goede zaken. De Amerikanen zijn de afsluiter op het hoofdpodium op de laatste festivaldag. De bandleider heeft vandaag een vaste toetsnist op het podium, maar ook twee saxofonisten komen regelmatig de muziek bijstaan. Het viertal staat helaas vooral voor hetzelfde trucje; veel vreemde klanken en geluiden, die in een loop oplopen tot een climax. Het publiek reageert gelukkig uitbundig enthousiast en het is geen probleem dat ze voor een tweede keer is geprogrammeerd.

Muziektheoreticus Evan Abeele wilde zijn composities als soundtrack laten fungeren voor foto’s en films, maar het hobbyproject Memoryhouse neemt steeds grotere vormen aan. De electronische droompop van de twee jonge Canadese muzikanten, die onlangs onderdak hebben gevonden bij het hippe indie-label Sub-Pop, had misschien nog iets langer op de tekentafel mogen liggen. Het optreden heeft veel problemen, waardoor er veel stiltes vallen tijdens de set. De zangeres vertelt dat ze trots is om Canadees te zijn en noemt wat andere grote Canadeze artiesten, maar het enige dat het publiek momenteel wil is voor het laatst keihard dansen.

Dockville is met een goedkope kaartjes en goede programmering een goed alternatief voor Pukkelpop en Lowlands, maar ook de overige kosten zijn beperkt. Een falafelrol kost 4 euro en een biertje (0,3 CL) kost slecht twee euro. Het is een heerlijk festival met goed weer, veelzijdige linnentasjes, confetti, bellenblaas, glitters, creatieve schmink, grote zonnebrille, sterretjes en kleurige veren.