VERSLAG: Wâldrock 2002

Waldrock verslag deel 3

De gortdroog gruntende frontvrouw Angela Gossow eist dankzij haar uiterlijk én verbluffende zang vrijwel alle aandacht op. De rest van de bandleden speelt echter ook picobello. De muziek welke schippert tussen het oude Paradise Lost en het hedendaagse The Haunted, is qua totaalgeluid een tussenvorm van death, thrash en black. De hoog op de hals gespeelde gitaarsoli klinken lekker en de bandleden zijn prima op elkaar ingespeeld. Petje af voor dit geweldige optreden. Wanneer zouden ze weer naar Nederland komen?

After Forever heeft inmiddels stad en land afgereisd om elk podium waar het welkom is te bespelen. Hier op Waldrock lijkt de band echter het meest tot haar recht te komen. Dat is goed te merken aan het aantal mensen dat op het podium afkomt, de tent is bijna volledig vol en volgens mij had After Forever dus makkelijk het hoofdpodium aangekund. Tussen de vele gothic rock bands die vandaag het podium bestijgen weet After Forever zich positief te onderscheiden door de oosterse melodieën van de toetsenist.
De aanvang van het optreden van Kreator lijkt een goed moment om de metalmarket eens te gaan verkennen. Deze thrashhelden spreken menigeen aan, maar dat geldt niet voor ondergetekende. De laatste twee nummers pik ik nog wel mee, dit zijn ""Time to raise the flag of hate"" en ""Tormentor"". De in leren broeken geklede gitaristen staan voor een imposant decor en aan het einde worden een stel flink smerige potten rode rook opengetrokken. De indruk dat de Duitsers het vooral van kretologie en show moeten hebben wordt door hetgeen ik zie alleen maar versterkt.

Het begin van het optreden van Alec Empire en zijn band verloopt allerminst gladjes, het duurt wel even voor de band kan beginnen en als alles eenmaal gereed is dan begeeft de stroom het na een half nummer. Elke normale band zou zich direct verontschuldigen, maar voor wie het nog niet wist, Alec Empire en zijn band zijn verre van normaal. Om de tijd te doden roept Alec het publiek op zo hard mogelijk te schreeuwen, maar zelfs als de volledige tent voluit meeschreeuwt blijft Alec beledigd kijken door zo weinig erkenning. De muziek die Alec ""solo"" maakt doet niet onder voor zijn werk met Atari Teenage Riot, nog steeds tast hij met een mix van Punk en Techno de grenzen tussen muziek en pure herrie af. Dat is zelfs voor het Waldrock publiek soms toch iets te veel, halverwege de set is de tent nog maar half gevuld. Voor de die-hards die overblijven wil Alec Empire nog wel even flink zijn best om er een goede show van te maken. De Techno beats beuken voortdurend, de stroboscopen krijgen geen rust, de gitaar scheurt zonder pauze en Alec Empire slingert de ene na de andere politiek geëngageerde tekst het publiek in (niet dat de teksten verstaanbaar zijn). Regels bestaan er voor Alec Empire niet dus tot twee keer toe mengt hij zich al crowdsurfend tussen het publiek. Voor Liefhebbers van deze overdonderende muziekstijl, zoals ikzelf, was dit een geweldig optreden, helemaal omdat Alec Empire door zijn werk als producer en platenbaas zo weinig aan touren toekomt.