VERSLAG: Wâldrock 2002

Waldrock verslag deel 4

Het zal niemand ontgaan zijn dat het goed gaat met Within Temptation. Nederlands bekendste gothic metal band mag als een van de weinigen vandaag een vol uur spelen (alleen Motörhead krijgt een kwartiertje meer). Geheel terecht want Within Temptation speelt goed, zet een aardige show neer en maakt muziek die bij een breed publiek goed valt. Sinds het succes van ""Ice Queen"" is er kennelijk ook geld beschikbaar gekomen voor een mooi decor, waardoor zangeres Sharon haar met keltische en middeleeuwse melodieën doorspekte rock vanuit een soort betoverd sprookjesbos ten gehore mag brengen. Een klein storinkje bij de toetsenist (de werkelijke schuldige is volgens de band echter Bill Gates) dat voor kort oponthoud zorgt wordt professioneel opgevangen. Alleen de podium presentatie zou wat mij betreft iets dynamischer mogen zijn.

Na de schreeuwerige en aandachtszuchtige Alec mag het Noorse Tristania het tentpodium betreden. De vijfde band deze dag met een zangeres in de gelederen (waarschijnlijk een nieuw Waldrock record?) weet met veel bombast en een uiterst krachtige klassieke presentatie de hele tent voor zich te winnen. Naast de verleidelijke succubus Vibeke nemen meerdere mannen afwisselend de vocalen voor hun rekening. Eén van de zangers klinkt als Nick Holmes, de andere brult in gepaste mate, zoals bijvoorbeeld George Oosthoek van Orphanage dat zo lekker kan. Alleen degene die ""aan het woord is"" stapt naar de microfoon, de anderen doen een stapje terug en wachten op hun beurt. Deze statige presentatie en de sfeervol donkere tent maken Tristania tot de perfecte afsluiter van het tent programma.

Natuurlijk is Motörhead de onbetwiste hoofdact dit jaar. Bij opkomst wordt gelijk ""We are Motörhead"" voorgeschoteld. Misverstanden kunnen er dus niet meer bestaan. Al vroeg in de set komt een van de grootste klassiekers ""The Bomber"" langsscheren. Op de achtergrond hangt een grote vlag in de huisstijl van het nieuwste album (Hammered), stroboscopen en grote cirkels licht zijn de verdere elementen welke het niet meer al te nuchtere publiek visueel bezig houden. Lemmy en consorten laten graag horen dat rock en punk goed door één deur kunnen, God Save The Queen van The Sex Pistols komt dan ook langs en ook het Ramones tribuut R.A.M.O.N.E.S. wordt gespeeld en vanzelfsprekend aan zowel Joey als Dee Dee opgedragen. Aan het einde van ""Sacrifice"" wordt een veel te lange drumsolo gespeeld. Is dit om te bewijzen dat Motörhead meer dan alleen Lemmy is? Hiervan overtuigd raken we op deze manier heus niet! Ook ""Killed by death"", waar de whiskey getergde stembanden goed te horen zijn wordt gelukkig gespeeld. Het onvermijdelijke ""The Ace Of Spades"" kan en mag natuurlijk niet weggelaten worden. Motörhead stelt gelukkig nooit iemand teleur, het lekkerste wordt tot de toegift bewaard.