VERSLAG: Graspop Metal Meeting 2002

Graspop verslag deel 3

Gelukkig spelen ze dit nummer en andere prachtplaten als ""I Lose, You Win"" zelf ook nog steeds met verve.
Robb Flynn heeft recentelijk weer een bandlid vervangen. Samen met de oorspronkelijke bassist en twee nieuwere bandleden laat hij horen dat Machine Head nog steeds bestaat. De scherpe randjes zijn er wel vanaf, Robb is netjes gekapt en ook wordt er niet meer zo overdreven veel gerocheld. Het is wel tekenend dat pas na de, overigens goed uitgevoerde, Metallica cover ""Creeping Death"" het publiek echt enthousiast wordt. Daarna is er alleen nog maar tijd voor ""Supercharger"", ongetwijfeld bedoeld om de aandacht op het meest recente album te vestigen. Zo een set moet toch sterker kunnen?

Het openende drumsalvo van Immortal zet meteen de toon. De drie mannen uit het koude hoge noorden, met illustere namen Abbath, Horgh en Saroth, weten te overdonderen. De sfeervolle koude belichting (blauw en groen) maakt de geroutineerde blackmetal show extra aantrekkelijk. Hoewel een muzikale vergelijking scheef gaat, moet ik bij dit schouwspel toch stiekem aan ZZ-Top denken. De gecorpspainte mannen bewegen namelijk net zo mooi synchroon hun gitaar en bas heen een weer. Tussendoor even naar de tent rennen voor een stukje Slapshot. Precies op tijd om een flauwe grunt en de woorden ""no, that is at the other stage"" aan te horen. De band speelt best lekker hoor. Maar helaas ken ik de nummers niet en zap weer terug naar het nog steeds doorrazende Immortal. Een clichématige vuurvreet act is hiervoor de beloning.
Dream Theater heeft wat opstartproblemen, het volume fluctueert nogal. Mede hierdoor lijkt de technische rock/metal niet echt snel aan te slaan. Het is allemaal wel mooi, maar ook ontoegankelijk. De kenners staan vooraan. Achteraan het veld begint men in te kakken en zelfs te gapen. Het is geinig dat er weer een stukje Metallica langskomt hoor. Maar tja, Machine Head deed dat zojuist veel overtuigender. Gelukkig komt Dream Theater in november terug voor een tour door de grotere zalen. Daar zetten ze vast een volwaardige show neer. Spelen kunnen ze in ieder geval als geen ander.

De muzikanten van My Dying Bride leven zich zichtbaar in. Langzaam en slepend, maar toch enorm aangrijpend spelen is al jaren het handelsmerk. Al snel ligt zanger Aaron op zijn rug kronkelend te zingen. De lang uitgesponnen nummers doen, zo na Dream Theater, toch verlangen naar iets korter, sneller en feller werk.