VERSLAG: Bospop 2002

Verslag zaterdag deel 2


The Quill is duidelijk gewend te spelen voor enthousiaster publiek. De band is in Nederland echter helemaal niet bekend en de tent staat mede door de hitte maar half vol. Vol passie maakt de band het tot haar missie om het publiek voor zich te winnen. En dit lukt!! Met hoogstaande stonerrock en door alles te geven, weten ze iedereen te overtuigen.

Cyco Miko heeft weer eens een stel nieuwe rekruten geronseld. Een bassist van 17 en een erg verlegen drummer van 19 lentes jong. Op Bospop speelt Suicidal Tendencies haar tweede show in een jaar tijd. Waarschijnlijk dus ook de tweede show met deze “straight from the ghetto” jonkies, die nog jonger zijn dan de band zelf (!). De onvermijdelijke blauwe bandanas en veel te wijde shirts en broeken beheersen nog immer het S.T. modebeeld. Gelukkig behoren ook het speelplezier, Muir zijn psychospeak en klassiekers al “Possessed to skate” en “I saw your mommy” nog tot Suicidal anno 2002. Een groot deel van het publiek is vast niet bekend met deze band (vooral de jongere garde), maar na dit feestje meldt weer menigeen zich als vrijwilliger bij de S.T. army.

Op de EHCP had Blood Or Whiskey nog een vrouwelijke fluitspeler bij zich. Ok, zij beheerste het instrument wat minder dan deze vent, maar zij kon het tenminste nalaten om kettingrokend, arrogant en verveeld voor zich uit te staren. De rest van de band doet gelukkig wel haar best om de opzwepende folkrock enthousiast te brengen. Er worden wel weer wat zieltjes gewonnen. Echter, een geweldig optreden is het niet. En wanneer schaft de gitarist nou eens een reserve-gitaar aan? Of hoort het bij de act om twee snaren te breken en toch nog een paar nummers door te spelen? Dit is al de derde keer dat ik hem dat zie doen.

Dat voor het laatste nummer snel even van gitaar gewisseld wordt om deze vervolgens kapot te kunnen slaan, gaat me een beetje te ver, maar voor de rest is het tot in detail nagedane Nirvana-concert fantastisch. Australian Nirvana heeft het tot kunst verheven de band van wijlen Kurt Cobain zo goed mogelijk na te doen en slaagt hier wondergoed in. Tot in detail: de aankondigingen, de lompe drumpartijen, de rauwe stem en de perfect nagespeelde solo's wordt Nirvana neergezet. En dat het niet het echte Nirvana is: ah well, Nevermind...

Helaas is de o zo koele op blote voetende drummer niet meer van de partij. Therapy? heeft hiervoor een minder charmante vervanger gevonden. Ook is een vierde man, die afwisselend de gitaar en de electrische cello hanteert, (een tijdje terug alweer) toegevoegd. Hoewel er op “Potatoe Junkie” na geen echt oude nummers meer gespeeld worden, rocken de Ieren nog steeds als vanouds. De onvermijdelijke hits van het album Troublegum komen langs (Knives en Screamager zelfs in de albumvolgorde). Vanaf “Trigger Inside” wordt er lekker op de chello gehakt, “Die Laughing” wordt aan Dee Dee Ramone opgedragen, Joy Division's “Isolation” wordt lang uitgesponnen. “Diane” wordt tot de toegift bewaard. Een van de tofste Therapy? nummers, die sinds vorig jaar weer in de set zit, “Evil Elvis” is de spetterende afsluiter. Een van de hoogtepunten van deze Bospop dag.

Voordat Bush het hoofdpodium mag afsluiten, krijgt My Dying Bride de eer om het programma in de tent af te ronden. Deze englishmen zijn samen met Anathema de bekendste vertegenwoordigers van de doom-metal. Het werk van na het album “Like gods of the sun” is mij nooit echt ter ore gekomen. Hardere en ook wat snellere stukken dan dat er op dit album en op “The Angel and the Dark River” staan passeren de revue. Van laatstgenoemde komt het aangrijpende en lange “The Cry Of Mankind” langs. Dat blijft een mooi en sfeervol nummer. Een gitarist met modder-corpsepaint en het opvallende kostuum van de zanger voegen wel wat toe, maar toch was het vroeger (met viool) nog sfeervoller.

Headliner van de tweede Bospop dag is Bush. De Engelse rockers onder
leiding van Gavin Rossdale weten wat show is en laten dat zien. De band moet het echter wel hebben van oude successen. Nummers als Glycerine, Machinehead en Little Things zijn de krenten in de pap. Dat er na zoveel jaar nog steeds geen echte alternatieven voor zijn, mag de band zich toch wel een beetje aanrekenen.