VERSLAG: Roadburn 2014 - Dag 1

Donderdag

Van de vele festivals die Nederland rijk is, is Roadburn een van de meest opvallende. Dit festival is niet alleen voor de bezoeker, maar ook voor de artiest. Naast muzikale diversiteit is zijn er ook veel kunstuitingen te vinden als fotografie, tekenkunst en film. En dan te bedenken dat er weinig Nederlanders rondlopen, mensen komen van over de hele wereld om vier dagen door te brengen in 013, Het Patronaat en Cul De Sac.

Om rustig te beginnen is 40 Watt Sun ingeschakeld om voor de tweede maal het Roadburn publiek in trance te brengen. Ingetogen en diep zijn de juiste woorden voor deze semi akoestische doomrock. Zanger Walker heeft een stem die de perfecte emotionele snaar weet te raken en weet de volle Patronaat continue stil te houden tijdens de set.

Wellicht de grootste belofte die dit jaar op het Roadburn affiche prijkt is het uit Finland afkomstige Beastmilk. Nu met name het Zweedse Ghost populair wordt met een ouderwetse rock sound, is Beastmilk een van de opvolgers in het genre. De vergelijkingen met Editors en The Cure zijn al snel gemaakt. Op het doek achter het podium staat de cover van de cd geprojecteerd en de versterkers zijn naar de zijkant van het podium verplaatst; enkel vier jonge gasten en hun instrumenten blijven over. Waarom ze snel bekend zijn geworden is al snel duidelijk; instrumentaal zit alles goed in elkaar, de zanger heeft een dijk van een stem en enkele nummers blijven al snel in je hoofd hangen. Het enige minpuntje is het gebrek aan overtuigingskracht, het applaus blijft schamel en de band lijkt niet helemaal op hun plek.

Napalm Death is een band die de meeste aanwezigen op het festival vaker hebben gezien. De heren zijn uitgenodigd om een unieke experimentele set te spelen. Een uur wordt gevuld met muziek die we dit viertal niet eerder live hebben zien vertonen. Vanaf opener ‘Harmony Corruption’ (nee, niet het album maar het sinistere laatste nummer van de Suffer The Children EP) tot het eind toe, blijft Napalm Death weg van het vertrouwde hoge tempo.

In Het Patronaat speelt Nothing uit Philadelphia in hun eerste (en enige) Europese show. Het viertal heeft een geluid dat ik moeilijk kan plaatsen. Een soort heavy doom shoegaze. Zware gitaar riffs dreunen door de zaal heen en met name de bassist springt headbangend over het podium heen, in tegenstelling tot de zanger/gitarist die ingetogen speelt. Toch lijkt het technisch niet helemaal lekker te gaan, de heerlijke sound van het debuutalbum Guilty Of Everything is live één grote instrumentale brei waar het volume van ieder instrument op max lijkt te staan.

Corrections House was voor ondergetekende tot vandaag onbekend, maar met bandleden van o.a. Neurosis en Eyehategod kan er weinig fout gaan. Een goede aanname, blijkt snel. Er is geen drummer, geen bassist. De zaal krijgt beats om de oren, een saxofoon zorgt voor de bass lijnen en de gitaar rond het plaatje af. Vergelijkingen zijn niet te trekken, Corrections House is heavy, industrial, electronisch, hard. Als je interesse gewekt is, ga het eens luisteren.

Headliner van dag één is Crowbar. Ervaren rotten als ze zijn staan ze voor een uitpuilende zaal te spelen. Crowbar speelt niet verrassend, maar gewoon goed. Een paar nieuwe nummers van het komende album worden voorgedragen aan het publiek.