VERSLAG: Crossing Border 2014

Crossing Border 2014

Dag 2

Na een geslaagde eerste dag is het weer tijd om naar de schouwburg te gaan en te luisteren naar wat The Delines gaan doen in The Royal. De band is normaal gewend om in bars te spelen en is onder de indruk van de zaal. Zangeres Amy Boon noemt hun muziek softrock, en daar is geen woord van gelogen. De drummer aait zijn drumstel, de geluiden van de toetsenist neigen soms naar liftmuziek en alles klinkt zeer ingetogen. Indrukwekkend is een nummer als 'Rudy', waarbij de trompet en de spaghetti-western achtige drums voor wat dynamiek zorgen maar verder blijft het optreden vrij vlak. De muziek van The Delines is degelijk, maar niet enorm spannend.

In het blokkenschema staat in The Palace, een zaal met uitzicht op het Korte Voorhout, Causes aangekondigd. Causes is de band van singer/songwriter Rupert Blackman en vandaag speelt hij in zijn eentje. Wat we horen zijn nummers van zijn nieuwe band die hij naar eigen zeggen ter plekke omzet naar solonummers. En er zitten wat mooie nummers tussen, waarbij vooral de single 'Teach me how to dance with you' opvalt. Het optreden maakt nieuwsgierig naar hoe de gehele band zal klinken.

Het is druk bij Dry the River. De band is dan ook al twee jaar niet in Nederland geweest en ze hebben een nieuw album uit. Dry the River staat bekend om de prachtige samenzang, en daar is ook vanavond geen gebrek aan. Nummers beginnen vaak rustig om gaandeweg naar een climax toe te werken. Zanger Peter Liddle, vandaag op blote voeten, brengt zijn teksten vol dramatiek en het publiek geniet mee. Niet legendarisch, maar een prima optreden.

De afsluiter van The Raven is Thurston Moore, en hij brengt met zijn band eindelijk dat stukje spanning en venijn wat zo veel andere optredens vandaag misten. Feedback en noise worden afgewisseld door monsterriffs en mooie, melodieuze stukken. Nummers nemen de tijd om van lieflijk naar chaotisch en weer terug te gaan, en het publiek kijkt ademloos toe. Ondanks de soms aanwezige chaos weet de band precies wat ze doen. Wat wil je, met bandleden van Sonic Youth en My Bloody Valentine in de gelederen. Met Óno Soul' als toegift verlaat Moore het podium en kan het publiek de oordoppen uitdoen en de zaal tevreden weer verlaten.

Crossing Border kan weer terugkijken op een muziekprogramma vol kwaliteitsmuziek. Veel van de aanwezige singer-songwriters en folk-pop-rockbands zijn echter vooral degelijk. Wat ze doen, doen ze heel goed, maar is weinig verrassend en maakt weinig emotie los. Wat frappant is, is dat de meest interessante acts de eerste en de laatste zijn. Arc Iris en Thurston Moore zijn bands die het meest buiten de gebaande paden van de muziek treden. Daarmee verrassen ze en nemen ze het publiek mee op een reis met een onbekende bestemming.