VERSLAG: Sónar Reykjavík 2015

Deel 2

SBTRKT is terug met een tweede plaat getiteld Wonder Where We Land. Ten tijden van het debuutalbum stond producer Aaron Jerome (toen zelf nog op drums) samen met vocalist Sampha op het podium en kwamen veel geluiden uit een doosje. Anno 2015 is SBTRKT uitgegroeid tot een volwaardige live danceact met twee percussionisten, Jerome nu achter electronica en toetsen en komt ook Sampha enkele keren voorbij. Overige (gast)vocalen komen overigens nog steeds uit een doosje, maar dat maakt de band ruimschoots goed door de ontzettend swingende ritmesectie. Dankzij de komst van het nieuwe materiaal klinkt de set veel afwisselender en vullen nieuwe hits als NEW DORP. NEW YORK hits van het debuutalbum (Wildfire!) goed aan. Alleen de live uitvoering van ‘Lotus Flower’, de remix die Jerome maakte voor Radiohead, had niet gehoeven. Het nummer valt uit de toon bij deze overweldigende liveshow.

Ook Kindness is op tour met nieuw werk. In het najaar bracht hij ‘Otherness’ uit, het vervolg op het succesvolle World, You Need A Change Of Mind. Op het podium maakt Adam Bainbrigde, de man achter Kindness, met zijn bandleden en twee zangeressen een goed feestje met een mix van disco, funk en synthpop. De meeste hits (o.a. That’s Alright, Cyan en de waanzinnige afsluiter House) van zijn debuutalbum komen langs en combineren de band met nieuw werk, mash-ups met klassiekers (opnieuw komt Houston’s I Wanna Dance With Somebody voorbij) en Champagne Coast van Blood Orange (aka Dev. Hynes), waar Bainbrigde voor zijn laatste album mee samenwerkten. Heel de show is zo’n overduidelijke knipoog naar de jaren ’80 en zou gemakkelijk kunnen worden beschreven als nostalgisch. Bij Kindness klinkt nostalgie echter verfrissend. Geen verlangen naar het verleden, maar juist een viering van het heden!

Dankzij de vele liveshows heeft Nisennenmondai inmiddels een uitstekende livereputatie voor zichzelf opgebouwd. In een minimale liveopstelling weten de dames uit Tokyo op volstrekt eigen wijze krautrock en techno met elkaar te verbinden. Wederom bevestigen ze met deze show op Sónar Reykjavik hun reputatie. Het trio klinkt furieuzer dan ooit, speelt beheerst en is spaarzamer geworden met hun instrumentarium. Niet een band kan een snaredrum zo krachtig laten klinken als Nisennenmondai.

Al vroeg op de laatste avond is de SonarClub volgelopen met fans voor de sensatie die de naam Yung Lean + Sad Boys draagt. Sad Boys is het Zweedse rapcollectief wat wordt geleidt door de 18-jarige Jonatan Leandoer Håstad, beter bekend als Yung Lean. Het afgelopen jaar maakte hij furore met zijn debuutalbum Unknown Memory, die vol staat met emotionele slackerrap. Live blijkt Yung Lean daarentegen een energieke entertainer te zijn, bijgestaan door zijn back-up mc en dj. Auto-tune anthems als Yoshi City, Ghosttown en Hurt zingt het publiek uit volle borst mee, waardoor maar weinig over blijft van de verveelde cloudrap-sound waar Yung Lean bekend mee is geworden. Op het gigantische led-scherm komen ondertussen de meeste willekeurige van YouTube geripte beelden voorbij; drones, draken, ruimte, games, robots met samurai zwaarden en religieuze symbolen. Deze beelden in combinatie met het aanwezige publiek, wat voornamelijk met smartphones aan het filmen is, maakt alleen maar duidelijk dat Yung Lean en zijn Sadboys meer is dan een gehypte rapsensatie; dit is de soundtrack van de internetgeneratie. Vreemd genoeg kan deze act nog het best worden vergeleken met de Deens punkband Iceage. Ook zij worden vaak gezien als rommelig en zijn vaak niet goed verstaanbaar, echter compenseren beiden acts dit door alles te geven en door een hoge ‘fuck you’-mentaliteit.

Een van de andere gehypte acts van het festival is SOPHIE, een jonge producer die inmiddels een feature met Madonna op zijn (mannelijk, jawel) naam heeft staan. Met zijn set sound combineert hij de rauwheid van genres als trap en glichhop (denk aan het vroege werk van Hudson Mohawke en Rustie) met mierzoete popmelodiën en invloeden uit eurohouse, K-pop en r’n’b. Een vergelijkbare cocktail waar een act als Cashmere Cat bijvoorbeeld ook groot mee is geworden. En de jongeren gaan hard op deze zogenoemde ‘bubblegum bass’, wat overduidelijk te zien is aan deze show op Sónar. Bij de allesbehalve dansbare openingstrack wordt al uitbundig bewogen en na 1,5 nummer durft iemand het al aan om te crowdsurfen. De set bevatte verder onder andere hard mee gezongen hits als Lemonade en Hey QT, een bewerking van rapper LE1F en nieuwe muziek van PC Music’s popster Hannah Diamond. Maar net als bij Bubblicious kauwgum is de sugar rush snel uitgewerkt. Een uur lang opgepitchte vocalen en effectieve drops wordt zelfs dit overenthousiaste publiek te veel, al krijgt SOPHIE nog wel de handen op elkaar voor afsluiter Hard.

Ryan Hemsworth vist qua genre in dezelfde vijver als SOPHIE en op Sónar trakteert hij het publiek op louter hits. De hooks haalt hij van hedendaagse artiesten als Drake, Young Thug, Future en Kanye, die hij vervolgens mixt met lichtvoetige poststep en future bass beats. Waar SOPHIE punten pakt met zijn unieke geluid, mist Hemsworth deze eigenzinnigheid volledig. Een echte crowdpleaser, die enkel veilige keuzes durft te maken en daardoor nergens echt de diepte in gaat of de randen opzoekt.

Gelukkig is het hierna de beurt aan Randomer, die uitmuntend weet hoe je dit moet aanpakken. Terwijl grootheden als Skrillex en Jamie xx boven het festival afsluiten, speelt de Londense dj in een ondergrondse parkeergarage (!) een verbluffende set. Aan alles is af te lezen dat Rohan Walder, zoals Randomer in het dagelijkse leven heet, een dj is met de nodige ervaring en die precies weet wat hij doet. In anderhalf uur tijd is weinig rust te vinden in zijn set, Walder mixt gruizige techno (vergelijkbaar met zijn eigen productie uitgebracht door LIES) met electrorave en acid. Na drie dagen feest lijkt het IJslandse publiek alles behalve vermoeid en dansen ze zichzelf tot in de late uurtjes in het zweet.