VERSLAG: Complexity Fest

VERSLAG: Rob van der Zwaan   Elron de Jever  

Complexity Fest 2020

Hét festival voor avontuurlijke en grensverleggende harde muziek heeft haar naam goed gekozen. Op het Haarlemse Complexity Fest is de muziek veelal moeilijk en ontoegankelijk. Op de eerste lustrumeditie zijn zelfs veel bands volledig instrumentaal en spelen muzikantenmuziek. Een gitaarbouwer is als sponsor de naamgever van een van de podia in het Patronaat. Niet vreemd, want op dit soort festivals staat de doelgroep voor een groot deel in het publiek.

Dat Complexity vooral connaisseurs lokt, blijkt direct. Om 13.30 staat bij aanvang van Our Oceans al circa 100 man te wachten in de kleine zaal van het Patronaat. Best bijzonder, want de dag duurt nog lang. Met live-ervaring in Cynic en Pestilence staan er geroutineerde muzikanten klaar. De muziek is technisch en barst af en toe uit in het nodige snaargeweld. Dankzij de hoge en lang aangehouden uithalen van de zanger en de ingetogen presentatie wordt echter een sfeertje gemaakt alsof we bij een kampvuur naar Jeff Buckley luisteren. Hoewel de titel van het afsluitende nummer Tangled anders doet vermoeden, komt het Fest hiermee rustig op gang.

Ook Goat is hard noch complex. Het verwarringsgevaar is hier wel groot. Meerdere bands heten Goat (ook hier op Festivalinfo.nl stond wekenlang de verkeerde band in het overzicht). Deze Goat komt uit Osaka en speelt, hoewel men een gitaar en basgitaar gebruikt, vrijwel alleen percussie. Snaren worden met de slaghand gedempt zodat er vooral lage klanken klinken. De enkele melodie wordt op de boventonen van de fretten gespeeld. Door lang herhalende ritmes komt Goat op momenten in de buurt van een Antilliaanse brassband. Maar Goat is daar net niet opzwepend genoeg voor. Deze Japanners richten zich iets meer op een flow-state-of-mind. Zittend en met gesloten ogen brengen de vier Japanse mannen zichzelf en het enthousiaste publiek bijna in trance. Voor dat effect is de Goat gegunde speeltijd vandaag helaas net iets te kort. Snel een headlineshow met dubbele speeltijd voor deze helden s.v.p.

Na Goat hakt Cold Night For Alligators er stevig in met een fors deuntje metalcore. Althans, dat is de eerste indruk. Gaandeweg blijkt CNFA over heel wat gemêleerder DNA te beschikken. De Denen gooien ook zo'n beetje alle andere soorten metal in de mix en komen uit op een soort emoprogcore. Na uitsloverig het balkon bezocht te hebben zingt zanger Johan Pedersen een wat schizofreen duet met zichzelf door cleane zang en screams af te wisselen. De bassist en twee gitaristen hebben samen 21 snaren en die gebruiken ze bewonderenswaardig goed. Net als Architects en Parkway Drive is de band hard genoeg om stoer te kunnen zijn. Maar stiekem heeft ook deze band nummers met hitpotentie. Luister alvast eens naar het nummer Violent Design. Met wat meer marketingpower verkoopt CNFA de Afas uit in 2023.

Herodus stond niet bekend om zijn zachtzinnigheid. Naamgenoot Herod staat op haar beurt onverbiddelijk op de mensen in Patronaat's grote zaal in te beuken. De harde doom is best een tijdje indrukwekkend. Na een paar nummers staren naar een dankzij een rookmachine nogal mistig podium wordt Herod kijken een te zware bezigheid. Goede show, maar toch te monotoon om te blijven boeien.

In de kleine zaal is het vervolgens wel fijn om bij Pijn te zijn. Als je kunt genieten van muzikaal zwelgen in ellende althans. Deze Engelse band zet een viool in de hoofdrol bovenop de zware en op hard volume gespeelde doommetal. Denk aan de smart waar My Dying Bride ons midden jarig '90 al op trakteerde, maar dan iets zwaarder en volledig instrumentaal. Hard bijna stonermetalachtige riffs worden afgewisseld met rustigere passages. Traag headbangen dus. Helaas is gehoorbescherming vandaag een must. De violiste is daardoor niet goed te horen. Dat het podium nogal donker uitgelicht is en zij de helft van de tijd gehurkt of geknield viool speelt is ook jammer. Pijn mag desondanks terugkeren.

Thank You Scientist heeft ook een viool in het instrumentarium, maar biedt een totaal andere vorm van vermaak. De Amerikaanse progrockband doet dankzij de daaraan vrijwel identiek klinkende zanger direct denken aan Coheed and Cambria. Toch is dit een ander soort beest. Saxofoon, trompet, viool en zelfs een Electronic Wind Instrument (EWI) maken de band onderscheidend. Al vroeg in de set is er een lange maar goed uitgevoerde saxofoonsolo. De blazerssectie is dus geen gimmick. Dat kan maar beter duidelijk zijn, want de band dreigt door een studentikoos en zelfs wat clownesk imago niet geheel serieus genomen te worden en dat is zonde. Wisselende maatsoorten, proggy ritmes en breaks, maar tegelijkertijd vrolijk swingend en bij vlagen zelfs bijna funky. Een bijzondere band.

Op een totaal andere manier bijzonder is Stuff. Op enkele hiphop-samples na zijn er geen vocalen te horen. De goed op elkaar ingespeelde Vlamingen staan dichtbij elkaar opgesteld, met de drummer als belangrijk middelpunt. Met onder andere een dubbele laag synthesizers, een 5-snarige bas, een laptop en een draaitafel wisselt Stuff bizarre ritmes en intense geluidserupties af met meer ontspannen en zelfs jazzy klanken. Vooral opmerkelijk is dat ook Stuff, net als Thank You Scientist, een EWI heeft. Maar Stuff lijkt werkelijk alle registers en functies van dat bijzondere instrument te benutten. Complexe, maar geniale muziek.

Terug naar de grote zaal voor Night Verses en het wat meer recht toe recht aan, maar fijne brute metalriffwerk. De Amerikanen weten een meeslepend geluid neer te zetten. Groovend, beukend en afwisselend. Het grote podium oogt met slechts drie man wel een beetje kaal. Night Verses kan je zien als een hardere versie van Karma To Burn, zelfs met een zelfde verhaal. Want ook deze band had aanvankelijk een zanger. Inmiddels doet ook Night Verses het al een paar jaar volledig instrumentaal en ook dat pakt prima uit. Weer een fijne ontdekking!

Lychgate is als vervanger van een andere band pas laat bijgeboekt door Complexity. De Britse band is al best lang bezig, maar nog nagenoeg onbekend. Zonder basgitaar, maar met een prima technische uitvoering weet Lychgate vandaag weinig bezoekers te bekoren. Misschien was het etenstijd? Of was VASA in het Patronaat-café, dat vandaag als derde zaal fungeert gewoon leuker? Lychgate maakt een wat onduidelijke vorm van blackmetal met een meer deathmetal-achtig gruntende frontman. Op zich geinig, maar dat de muziek klinkt als oude Cradle of Filth terwijl de zanger met Six Feet Under mee lijkt te doen draagt niet bepaald bij aan de duidelijkheid.

Hoog tijd voor de headliner van Complexity Fest 2020.And So I Watch You From Afar mag vanavond tweemaal de grote zaal van Patronaat vullen. Eerst met hun Jettison-project. Dit is een kunstzinnige animatie-film waarbij ze samen met een kwartet strijkers de soundtrack verzorgen. Hierna volgt nog een reguliere set met alle hoogtepunten van 15 jaar ASIWYFA. Het tekent de ontwikkeling die de Ierse band heeft doorgemaakt. De Jettison-film wordt geprojecteerd over een halfdoorzichtig doek dat voorop het podium gehangen is. Hierachter staat ASIWYFA en het strijkorkest. Jettison is een Engels werkwoord dat het beste vertaald kan worden als ‘iets uit een schip of vliegtuig gooien’. Dit komt wel overeen met de meditatieve beelden. We zien zwevende lichamen, rotsformaties en futuristische landschappen. De door de band gespeelde soundtrack is loodzwaar. Er wordt ook veel gebruik gemaakt van stiltes. Dit vraagt best wel veel van het publiek. Gelukkig wordt er naar een flinke climax toegespeeld. Zo komen de vanavond aanwezige liefhebbers van stevige muziek toch nog aan hun trekken. Toegankelijk was deze set niet bepaald, maar wel heel erg mooi. (rvdz)

Raketkanon heeft een paar maanden geleden aangekondigd te gaan stoppen. Maar niet zonder een afscheidstournee langs de vele podia en festivals die ze jaren onveilig hebben gemaakt. De Belgen en het in grote getalen aanwezige publiek halen vanavond op Complexity Fest het beste in elkaar naar boven. Hun typisch Belgische mengelmoes van harde stijlen: noise, sludge en synth, onder aanvoering van ADHD-er Pieter Paul Devos, gaat er in als koek en mondt uit in een euforische chaos. Fijn om nog eenmaal mee te maken. Op 21 februari nemen ze definitief afscheid van Nederland met een concert in Gebr. deNobel te Leiden. (rvdz)

De tweede set van And So I Watch You From Afar klinkt een stuk meer zoals we de band kennen. Het is jammer dat een groot deel van het publiek het al voor gezien heeft gehouden, Complexity Fest begon immers al om 13:00 uur, maar wat de band hier laat horen is waarom ze in Europa zo geliefd zijn. Instrumentale, experimentele, post-rock, maar met een enorme variatie en explosiviteit. Er komt veel werk van hun zelfgetitelde debuutalbum langs. Dit is waarschijnlijk nog steeds het beste wat ze tot nu toe gemaakt hebben. De mensen die gebleven zijn, worden, geheel volgens hun motto “We are the bull, you are the China shop” op hun wenken bediend. Heerlijk! (rvdz)

Voor iedereen die na een lange dag nog energie heeft, knalt Otoboke Beaver er vol in met een mix van (slecht) Engels- en Japanstalige garage-punk-knallers. Een middelvinger in je gezicht en vermoedelijk word je uitgescholden voor rotte sushi. Heerlijk om deze Japanse dames en het publiek nog even los te zien gaan! De teksten zijn onbegrijpelijk, maar de attitude spreekt voor zich. Otoboke heeft er zin in: “January we quit our job. I'm so happy now”, aldus frontvrouw Accorinrin. Raketkanon is evengoed niet te verstaan en hierop kunnen we ook nog even hard gaan. Dat doen we dan maar. Op Complexity Fest hoeft niet alles ingewikkeld te zijn.

 
festival logo

COUNTRY TO COUNTRY 2020De AFAS bood twee dagen lang het beste dat country te bieden had....

Grauzone logo

GRAUZONE 2020 The 7th edition of the multidisciplinary underground festival Grauzone took...