VERSLAG: STRP Festival 2009

Aphex Twin en Hecker, Tim Exile, Rustie, Hudson Mohawke

Het is al voor aanvang van het optreden dringen bij Aphex Twin en Hecker. Het compleet uitverkochte STRP wil geen beat missen van de Ier (Aphex Twin) en Duitser (Hecker). Dat de grote zaal verandert in een sauna (het zweet druppelt van het plafond!) doet de hooggespannen verwachtingen alleen maar groeien. Velen zien deze verwachtingen helaas niet ingelost. De georganiseerde
chaos van de twee mannen mist elke structuur. Elk aanknopingspunt in de muziek wordt vakkundig de nek omgedraaid. Mensen kijken zo nu en dan verdwaasd om zich heen. De rare geluiden komen ook van achter en opzij. Als het de bedoeling was verwarring te zaaien, dan is deze set een doorslaand succes. Daarna is het opbouwen geblazen. Hard, harder, steeds harder. Je voelt dat dit niet goed kan gaan. En inderdaad: een oorverdovend slot van industrial beats die minstens 200 keer per minuut op je trommelvliezen inbeuken en extreem zieke visuals zorgen voor een gechoqueerd publiek. Niemand haalt in zijn hoofd 'We want more' te roepen.

Tim Exile is na Aphex Twin verbazingwekkend normaaltjes. Dat de beste man op een heel originele manier zichzelf live sampelt en hiermee langere tijd blijft boeien verdient zeker eervolle vermelding. Het zingen kan hij echter beter achterwege laten.

Hierna mag ook nog Rustie zijn ding doen. De op hiphop en een beetje dubstep geschoeide set danst lekker weg maar is matig gemixed en niet bijster origineel. Veel mensen, waaronder ondergetekende, hadden liever Benga op deze spot gezien. Deze dubstep-koning staat net als Venetian Snares zo laat geprogrammeerd dat alleen de echte die-hards overblijven.

Hudson Mohawke geldt als een belofte. Zijn set vol droge upgepitchte hiphop, dubstep en breakbeat is simpel maar toch boeiend. Hij knipt, herschikt, plakt en verknipt opnieuw. Zo komt zelfs jaren ’90 R&B-zanger Ginuwine langs met het glijdende Pony. Hilarisch is het moment dat er een meisje het podium op klautert en enthousiast naast de Schot gaat staan dansen. Hij schrikt er van. Was te verwachten, als je de tofste set van de avond aflevert.

STRP 2009 is al met al een bijzondere ervaring. Zo’n bont pluimage aan bezoekers als op STRP kom je zelden tegen. Een avond lang lopen de hippies, gabbers, rockers en nerds als broeders door elkaar. Het bewijst het succes van een festival dat een brug slaat tussen kunst, muziek en technologie dat ze dat ook tussen subculturen kunnen. Het succes van deze uitverkochte editie zorgde echter ook voor een keerzijde; er bleken te weinig toiletten en muntautomaten en de toeloop bij de installaties was zo groot dat velen nauwelijks iets van de exposities en stellages hebben kunnen zien. Dat Eindhoven weer terug op de festivalkaart is, staat echter buiten kijf.