VERSLAG:
London Calling #2 - deel 1
London Calling is een tweedaags festival met dit jaar maar liefst negentien bands in de line-up. Bands die voor de meeste bezoekers nog totaal onbekend zijn, maar zoals iedereen weet duurt dit niet lang meer. De organisatie van London Calling staat erom bekend bands te boeken die pas over een jaar doorbreken. Zo stonden hier eerder bijvoorbeeld al Franz Ferdinand, Bloc Party, Kaiser Chiefs, The Darkness en The Bravery te spelen.
Een twee dagenkaart kost slechts 20 euro (excl. lidmaatschap), wat iets meer is dan 1 euro per band, en dan te bedenken dat binnen een korte tijd waarschijnlijk één band uit de line-up al die prijs zal vragen voor een optreden.
Het festival speelt zich af in de twee zalen van de Amsterdamse Paradiso en is het hierdoor vaak proppen boven in de kleine(re) zaal. De organisatie heeft hier van geleerd en zo is er beneden een groot doek opgehangen met hierop een directe projectie van wat er boven allemaal gebeurt.
De eerste act van het festival is The Research. Uit, hoe kan het ook anders, Engeland. Het publiek is vroeg gekomen om zoveel mogelijk van het festival mee te kunnen pikken en het staat tijdens dit synth-trio dan ook propvol. De band zelf is minder vol. Slechts één bassist, een erg minimaal (met kerstverlichting bekleed) drumstel en een zanger die af en toe wat toetsen indrukt hebben het voor het zeggen. Wanneer The Research hun single “C’mon Chameleon” speelt tegen het einde leeft het publiek weer wat op. “At least we always got the fun memories” zanger Russell wanneer ze het laatste nummer aankondigen. Na deze gespeeld te hebben volgt er nog wat reclame voor de merchandise en verlaat het trio (al)weer het podium.
Ongeveer drie maanden geleden stonden deze vier leden nog in de grootste concertzaal van Nederland te openen voor shock-rocker Marilyn Manson. Stel je voor hoe Manson zou zijn in de gedaante van een vrouw en je hebt Katie-Jane Garside, de zangeres van Queen Adreena. Ze staan vandaag in een heel wat kleinere zaal zodat ‘de act’ hopelijk heel wat beter overkomt dan toen. Terwijl de band er al staat komt Katie-Jane op met een halve fleswijn aan haar mond. De hoeveelste zal het al zijn voor vandaag? Slechter ogend dan de gemiddelde Amsterdamse heroïnehoer neemt ze haar plek in achter de microfoon en begint met het nummer “Kitty Collar Tight”. Misschien is het de alcohol of misschien is ze gewoon echt gek. Want dat moet je wel zijn als je jezelf gaat bevredigen met een microfoonstandaard voor honderden mensen. Naast deze regelmatig tussen haar benen te wrijven, hangt ze zichzelf op met de bedrading ervan en snijd ze haar polsen door met de microfoon.. De mensen op de voorste rij moeten in ieder geval beschikken over een sterke maag! Okselhaar en steeds uitfloepende tepels zijn vaste kost. De rest van de band doet het wat rustiger aan en kijken niet eens verbaasd. Nummer als “Fuck me doll” en “Pretty like drugs” volgen totdat ook deze wijnfles leeg raakt en het podium verlaten wordt.
Nadat de vloer van het podium gedweild is en de rust teruggekeerd is, betreden Brakes het podium. De band maakt country muziek voorzien van de akoestische gitaar van frontman Eamon Hamilton. Wat een verschil met de voorgaande act. Op de helft van de set krijgt de zanger hulp van een vrouwelijke vocalist die maar weinig goede noten raakt. Tegen het eind van het optreden besluiten veel mensen om maar alvast voor The Zutons te gaan wachten (wat meteen hierna beneden in de grote zaal begint) en loopt de zaal aardig leeg.
FOTOGRAFIE:
QLIMAX 2005 Er waren eens twee werknemers van Id&t die het idee hadden dat ze het beter...
HEAVY METAL MANIACS 2005 Op 29 oktober was Hoorn de plaats waar het 25-jarig jubileum van de New Wave...