Mooie voorbeelden hiervan zijn het explosieve ‘End Of Things’ of een typisch punkliedje ‘Hands Are Tied’ dat juist vanwege zijn korte speelduur een enorme impact heeft. Alle nummers dragen die onmiskenbare Bob Mould signatuur, waarbij zijn luide maar tegelijkertijd toch niet te zware gitaarriffs en hooks een stevig fundament vormen voor de uptempo liedjes. Dat wordt nog eens extra in beton gegoten door de strakke en solide ritmesectie van drummer Jon Wurster en bassist Jason Narducy. Daardoor krijgt een nummer als ‘Losing Time’ een enorme vaart en zelfs een nagenoeg akoestisch ‘Losing Sleep’ groovet nog steeds lekker.
Zoals altijd zijn de stevige nummers wat misleidende vehikels voor de diepere teksten van Mould. Wederom graaft hij diep in de krochten van zijn ziel en keert alles binnenste buiten, zonder daarbij thema’s als onzekerheid en zelfmoord uit de weg te gaan. Het is prijzenswaardig dat hij van zijn hart geen moordkuil maakt en zichzelf keer op keer zo bloot durft te geven. Alleen bij het zware en slepende ‘Black Confetti’ en de melancholische afsluiter ‘Monument’ is direct duidelijk dat het geen lichtzinnige liedjes zijn. Wat opvalt, is hoe bevlogen Mould altijd weer klinkt en hoe fris de plaat hiervan wordt.
Het lijkt erop dat net als bij veteranen als Iggy Pop en Nick Cave, we nog heel veel kunnen verwachten van de oud Hüsker Dü voorman. Met Patch The Sky levert hij misschien wel zijn beste solowerk af en doet bij vlagen denken aan zijn hoogtijdagen. Alleen nu is hij een door de wol geverfde oude rot met al een lang leven achter zich vol ups en downs. Hij verbergt zich gelukkig nog steeds niet achter zijn krachtige gitaarspel, maar deelt zijn hersenspinsels zonder problemen met de luisteraar.
.jpg)
Andy Frasco - Happy BastardsWie Andy Frasco & The U.N. ooit live heeft zien optreden, zal begrijpen...
.jpg)
Damien Jurado - Visions Of Us On The Land Twee jaar geleden was ondergetekende laaiend enthousiast over Brothers And...