Black Lips

Er zijn van die bands die bekend dreigen te worden om iets dat in principe niets met hun muziek te maken heeft. The Black Lips is zo’n band. Dat komt in hun geval omdat zanger Cole Alexander zich soms toevallig op het podium in z’n eigen mond pist. Tekenend voor de instelling van de band die het liefst ieder optreden een indruk achter laat als een komeet. Dat resulteert in knallende shows bomvol jonge-honden-gekkigheid en is alleen daarom al een bezoekje waard.

En dan hebben we het nog niet over de muziek gehad. Het viertal twintigers klinkt als Buddy Holly die geplaagd wordt door distortion, of The Ramones aan de prozac. Weinig dekt de lading beter dan hun eigen omschrijving als ‘flowerpunks’. Maar het nihilisme en het destructieve van de garagerock lijkt aan hen niet besteed. Opgewekte, klassieke Amerikaanse pop werd nog nooit zo overtuigend in een krakend, gruizig jasje gestoken als op hun album ‘Good Bad Not Evil’.

Toch zal weinig hen er van weerhouden het onvervalste rock’n’rollgehalte van hun aanstekelijke rammelnummers in live setting met naaktheid en verschillende lichaamsappen te verhogen. De eerste rij is misschien niet zo’n heel goed idee maar als je het beste van het verleden en de toekomst van de garagerock wilt horen is het een absolute must hierbij aanwezig te zijn.