Ontegenzeggelijk heeft Walk een eigen stijl. Haar lage stem, ritmische pianospel en keuze voor bijna dreigende akkoorden zijn prima ingrediënten voor tracks met diepere lagen. Catchy hoeft het allemaal niet te zijn; het gaat om de kwaliteit, niet om de hitpotentie. En nummers als de titeltrack en het daaropvolgende ‘Bored To Death’ zijn ook echt lekkere nummers, vooral ook omdat Walk met een zekere urgentie haar tekst op de track heeft gezet.
En ook het veel fijnmazigere, maar tevens gekwelde ‘Maybe Someday’ is een nummer dat je aandacht grijpt. Zonder opsmuk zingt Walk over de rol van degene die een relatie om zeep heeft geholpen, maar de ander in de waan laat dat alles koek en ei is. Walk zet een overtuigend verhaal neer van iemand die verscheurd is door zelfgemaakt ongeluk en bijbehorend schuldgevoel.
Het is een thema dat veel terugkeert op Little Black Book, maar dan in veel minder geslaagde vormen. Want wie ook ‘Wake Me Up’ heeft geluisterd, weet dat daarna het niveau van Little Black Book begint te dalen. De liedjes worden vlakker, Walk weet minder pregnant binnen te dringen met monotonere zang en minder beklijvende muzikale ondersteuning. De rockelementen vallen weg, steeds meer krijgen we dertien-in-een-dozijn softrock op piano voorgeschoteld. ‘The Remains’ is een goed voorbeeld van waar de wijzer doorslaat naar zeikerig, in plaats van prachtig gekweld.
Zonde, want de potentie is er. Voor een heel album is daar echter te weinig uit geput. Walk kan beter en had daar de ruimte voor moeten pakken of krijgen. Nu is Little Black Book deels een spannend album, maar evenzogoed deels een luisterplaatje dat je als achtergrondmuziek aanzet bij een andere bezigheid.
Lankum - Between The Earth And SkyOm maar meteen met de deur in huis te vallen: het uit Dublin afkomstige...
Adrian Crowley - Dark Eyed Messenger Wacht even; heeft Leonard Cohen nog een album met onuitgebracht materiaal?...