Cults maakte voor Offering zeer goed ontvangen indiepop: hun gelijknamige debuut verdiende het predicaat Best New Music van Pitchfork. Die plaat werd door de Britse muzieksite gevarieerd en memorabel genoemd. Offering, waarbij de gitaar plaats heeft gemaakt voor de synthesizer, verdient beide predicaten geenszins. Cults stond voor een geheel eigen geluid, getuige single ‘Go Outside’, maar heeft ervoor gekozen dertien-in-een-dozijn synthpop te gaan maken.
Bij het beluisteren van het eerste nummer komt er meteen een grote inspiratie voor dit nieuwe album naar voren: Chvrches. De synths lijken precies zo te zijn afgestemd als die van de band uit Glasgow en ook de zangeres steekt niet onder stoelen of banken dat zij wel eens naar hen heeft geluisterd. Chvrches verraste, vooral op hun debuut, door de constant veranderende ritmes die de luisteraar op het puntje van zijn/haar stoel lieten zitten. Spanning is, in veel mindere mate, alleen te ontdekken bij ‘I Took Your Picture’. Na dit nummer vervalt Cults in voortkabbelende muziek zonder enige pit. Cults heeft goed naar synthpopbands geluisterd, maar is een paar belangrijke elementen vergeten. Waar de hit van Chvrches ‘We Sink’ nog een sneer bevat (“Who the fuck were you thinking we are”), schotelt Cults ons enkel en alleen zoetsappigheid voor.
Door deze zoetsappigheid, onoriginaliteit en niet veranderende ritmes verliest de luisteraar al snel zijn of haar aandacht. Zelfs na het meermaals beluisteren van Offering is er geen enkel nummer dat blijft hangen en dat is de band zeker aan te rekenen.
Wie Cults vorige werk beluistert, merkt op dat de band voorheen veel spannender werk heeft uitgebracht. Het kon toch ook niet zo zijn dat er al drie platen lang van deze copy paste synthpop wordt gemaakt? Na het beluisteren van Cults en Static, hun vorige albums, blijkt dat het tweetal best weet wat het is om originele, interessante muziek te maken. Waarom ze gekozen hebben deze stijlverandering door te voeren, is een raadsel.
Met afgezaagde lyrics als: ”You left me hanging once again, like I knew you would” (in ‘Talking In Circles’) en een albumcover die gestolen lijkt van Spoons They Want My Soul komt de plaat ook niet veel verder. Geconcludeerd mag worden dat de stap van indiepop met een rauw randje naar synthpop geen verstandige is geweest. Het resultaat is namelijk een onoriginele, ongeïnspireerde en ronduit saaie plaat.
Marry Waterson and David A. Jaycock - Death Had Quicker Wings Than LoveWat een naargeestige titel en bijbehorende albumcover hebben Marry Waterson...
Jamila Woods - Heavn Jamila Woods mag dan een naam zijn die we hier in Nederland nog amper...