In vier songs, die samen iets meer dan een half uur klokken, komen de heren snel ter zake; een schurende riff, die flink de heavy metal kant opgaat, doet vermoeden dat Wiegedood muzikaal wat bakens aan het verzetten is. Waar op de vorige twee platen de muziek soms erg gelaagd was, blinkt openingsnummer ‘Prowl’ (zowaar, een Engelstalige songtitel) uit in puntigheid en duidelijkheid. De krijs van Levy Seynaeve gaat nog steeds door merg en been, maar een mooie toevoeging zijn de keelklanken aan het einde van de song.
Op ‘Doodskalm’ horen we weer meer gelaagdheid (we weigeren een term als “cascadische black metal” te gebruiken) zoals we van de vorige twee hoofdstukken kennen. Hier moeten bands als Emperor en Burzum (het hypnotiserende van de muziek) model voor hebben gestaan. Na ruim vier minuten slaat het in deze track om in een gevoelig (!) stuk dat weer overgaat in een slepende passage.
Hierna volgt het twaalf minuten durende titelnummer, dat een rustig eerste minuutje kent, maar dan als in de beste Burzum traditie uit de startblokken schiet. Maar dan wel met een echte drummer. Het gitaargeluid is fenomenaal in al haar eenvoud en Levy Seynave krijst de longen uit zijn lijf. Na zeven en een halve minuut duikt een minuutje rust binnen het nummer op, op een manier zoals we het ook wel kennen van Immortal. De afsluiter ‘Parool’ is zes minuten pure bruutheid die je naar adem doet happen.
Wiegedood (wat een briljante naam overigens) heeft in drie delen de dood van een goede vriend verwerkt en heeft dat mooi verpakt in een drietal briljante korte albums vol verschroeiende blackmetal. Juist het feit dat de band ook haar gevoelige kant naar voren durft te brengen geeft deel drie extra cachet.
Ian Siegal - All The RageMet de Britse bluesman Ian Siegal weet je altijd wat je in huis hebt....
Skeletal Remains - Devouring Mortality Het is soms heerlijk beuken op oldschool deathmetal, zeker wanneer je,...