Voor liefhebbers van Youth Lagoon kan dit album even slikken zijn. Geen melodieuze parels meer als ‘Dropla’ of meeslepende prachtnummers als ‘17’. In plaats daarvan toont Powers zich van zijn meest getormenteerde kant. ‘I don’t get it!’, schreeuwt hij ons meteen toe in de opener ‘XTQ Idol’, alsof de 31-jarige Amerikaan een flinke identiteitscrisis te verstouwen heeft gehad de afgelopen jaren. Zowel muzikaal als tekstueel getuigt het album van de nodige demonen die verdreven moesten worden uit de ziel van de artiest. Twijfel, woede en traumaverwerking vormen de thematische hoofdmoot in de nummers, die een navenant geluid laten horen. ‘Film It All’ en ‘Squelch’ neigen blij vlagen meer naar de industrial metal van Nine Inch Nails dan de zoete melancholie van Youth Lagoons ‘Afternoon’.
Zoals Powers wel is toevertrouwd, zit Mulberry Violence productietechnisch uitstekend in elkaar. Hij laat de potpourri van samples, (bewerkte) instrumenten en zijn al dan niet geloopte stem klinken als een vloeiend en vanzelfsprekend geheel. Het probleem is alleen dat er weinig sterke nummers op de plaat te vinden zijn, precies dezelfde reden overigens waarom het derde en laatste album van Youth Lagoon Savage Hills Ballroom ook weinig meer heeft gedaan dan stof vergaren in de kast. Het is zelfs ronduit vervelend om te moeten luisteren naar stroperige en klaaglijke liedjes als ‘Dicegame’ en het daaropvolgende ‘Pretend It’s Confetti’. Het van een vrolijke saxofoon voorziene ‘Clad In Skin’ lijkt een ommekeer in te luiden, maar blijkt uiteindelijk het hoogtepunt van de plaat. Dat is jammer, zeker omdat Powers met Youth Lagoon heeft aangetoond het songschrijven bovengemiddeld goed te beheersen. Hopelijk weet hij dit talent op een volgend album beter aan te spreken.
Lubomyr Melnyk - Fallen Trees Lubomyr Melnyk is een Oekraïense componist en pianist die al heel wat werk...
Tina Dico - Fastland Wereldberoemd in eigen land, dat geldt zeker voor Tina Dico . Maar wat is...