RECENSIE: Cindy - 1:2

Cindy
2022-03-31 Karina Gill mag dan pas recent muzikant zijn geworden, ze heeft duidelijk de smaak te pakken. Ze is met de band Cindy alweer toe aan haar derde album sinds 2018 en ze ontwikkelt zich sterk. Na het pure slaapkamerpopdebuut beweegt de muziek zich subtiel richting pop die ook mensen kan bekoren die zich fijner voelen in andere ruimtes. Daarnaast heeft Gills mompelstem aan kracht en kleur gewonnen, waardoor je als vanzelf wat meer naar de teksten gaat luisteren. Nog altijd ademt de LP 1:2 de sfeer van iemand die alleen in een verduisterde kamer zit, maar er dringt tegen heug en meug toch wat zonlicht door de gordijnen.

Het uit San Francisco afkomstige Cindy wordt veel vergeleken met Low, in diens beginjaren, Mazzy Star en Cowboy Junkies. Op 1:2 lijkt ook de onderkoelde tweepop van de eerste Camera Obscura-albums zijn invloed te hebben gehad. Neem het midtempo en door een fris orgelgeluid getoonzette ‘Party Store’, of het slomere ‘To Be True’, dat best zou hebben gepast op Underachievers Please Try Harder uit 2003. Het zijn echter de droge melodieën en de toch wel warme stem van Gill die Cindy een eigen karakter geven.

Vrolijk is het allemaal niet wat Cindy ons toezingt, hoe kan het ook anders met het type muziek waar de band voor gekozen heeft. De nummers ademen eenzaamheid, melancholie en verlangen naar iets waarvan de zangeres stiekem ook wel weet dat ze nooit of niet meer zal krijgen. Soms flirt ze met de zelfkant van het bestaan. ”Maybe I'll step to the window pane / Follow the sound that I hear so clear / Drunks on the street they yell and scream / Reading my mind they say what I mean”, zingt Gill in ‘They Say What I Mean’. Nu is dit een aardedonkere ballad, maar ook vlottere liedjes zoals het titelnummer draaien meestal om de verkeerde kant van de (liefdes)medaille. ”You are the height / I am the fall / I am the traitor since you are the cause / We both know that it's true that shy pretty look is way better on you”.

Gill is wel een goede tekstschrijver, die genoeg mysterie en poëtische draaien aan haar teksten weet te geven om ze boeiend te houden voor anderen. De grootste valkuil waar Cindy op 1:2 in trapt, is iets wat inherent lijkt aan het muzikale genre; het album houdt niet voor de volle honderd procent de aandacht vast, het kabbelt hier en daar. Gezien de grote stappen die de band in korte tijd al heeft gezet, hebben we er vertrouwen in dat dit euvel op een volgende plaat overwonnen zal zijn. Tot die tijd voldoet 1:2 in ruime mate.
Recensent:Ronnie Weessies Artiest:Cindy Label:Tough Love Records
Cover Aeon Station - Observatory

Aeon Station - ObservatorySoms moet je besluiten dat de tijd gekomen is om een bladzijde om te slaan....

Manu

Manu Delago - Environ Me Een alomvattend project, zo kun je het nieuwe album van Manu Delago gerust...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT