Opgericht in 2014 als vrouwelijk trio, bestaande uit Alexandra Duvekot, Floor van Dijck en Lliú Mottes, was het hen te doen om muzikaal te experimenten met teksten over de donkere kant van de menselijke psyche. In 2015 kondigden zij hun debuut EP Tyr aan met “Because all dreams start in the dark... “ en vertegenwoordigden zij hun eigen gecreëerde genre van moonpop. Zes jaar later, als single ‘Submarine’ en onder eigen beheer casette Bunker - refererend naar de ruimte waarin ze repeteerden, zijn uitgebracht, is Duvekot nog als enig origineel bandlid over.
Zij betrekt Dennis Duijnhouwer en Lucy Kruger bij de nieuwe bezetting, die elk net hun eigen richting op wilden gaan nadat hun eerder bands, respectievelijk Death Alley en Medicine Boy, ophielden te bestaan. Sound artist Jochem Baelus (Slumberland) vormt de laatste schakel in de formatie van de band. Na een extensieve tour waar, op uitnodiging van Robert Smith (The Cure), Zuid-Afrika en het Melt Down festival in 2018 werd aangedaan, is er nu het debuut I’m Afraid We Became One.
Het album staat vol met gitaargedreven noiserock, waarbij riffs, drijvende baspartijen en vooral de distortion de overhand hebben. De zang van Duvekot en Kruger passen hier wonderwel uitstekend bij. Ook al hebben zij hun muziekstijl omgedoopt tot moonpsyche noisefolk, de band presenteert niet een origineel geluid. Meerdere invloeden zijn hier te horen: zo lijkt ‘Absent Nation’ op een nummer van Interpol en klinkt ‘UFO’ in eerste instantie op Manic Street Preachers, todat de zang het nummer omtovert in een haast hypnotische trance. Het vleugje U2 uit hun beginjaren en een snufje Chelsea Wolfe, waarmee zij eerder een podium deelden, maken dit een van de meest toegankelijke nummers van het album.
Het visitekaartje van de band is hun experimentele gejam. Vooral ‘Trigger’, ‘Spider’ en ‘Take Death’ zijn hier goede voorbeelden van. Het geeft een inkijkje in hoe zij deze nummers live zullen gaan vertolken. De muzikale tussenstukjes op titeltrack ‘I’m Afraid We Became One’ met de afsluitende sustain maken duidelijk dat de band het niet om refreinen te doen is.
Het is de verdienste van Duvokot dat zij Blue Crime nieuw leven inblaast. De huidige bezetting komt met een ander geluid, waar liefhebbers van Joy Division, Sonic Youth en de eerder genoemde bands zich geen buil aan kunnen vallen. Nu het lastige karwei van een debuutalbum geklaard is, mag er op zoek gegaan worden naar een meer eigen geluid, zonder het experiment te verliezen.
The Reverend Shawn Amos & The Brotherhood - Blue Sky Blue Sky van The Reverend Shawn Amos & The Brotherhood is een...
Magic O Metal - Enter The Metal Realm Metal, het lijkt steeds meer het domein te worden van mannen en vrouwen van...