Niff Nawor opereert onder de naam Riki en heeft haar eerste album dan ook simpelweg Riki genoemd. Riki drijft nadrukkelijk af van de postpunk van Crimson Scarlet en heeft zich bekwaamd in mysterieuze dreampop, waarin de vintage synthesizer een absolute hoofdrol vertolkt. Alsof je in een tijdmachine 35 jaar terug wordt geschoten. Als je alleen al naar het artwork kijkt denk je met een vergeten exemplaar uit het oeuvre van Siouxsie te maken te hebben, terwijl de muziek soms ergens naar O.M.D., Kraftwerk en Depeche Mode neigt. Doordat Riki zo nu en dan Duitstalig zingt, gaan de gedachten soms ook de kant op van de darkwave van L’ame Immortelle.
Het half uurtje Riki wordt geopend met het lichtvoetige Duitstalige ‘Strohman‘ dat al direct aan O.M.D. doet denken. ‘Napoleon’, een pakkend liedje met een Kraftwerk-achtig synthesizer loopje dat constant in je kop rond maalt, is zo ontzettend vintage dat het bijna cheesy wordt, maar dit waren wel de liedjes die in de jaren tachtig binnen no-time op nummer een stonden en die meestal jaren later ineens wel credible genoeg bleken. Ook ‘Earth Song’, dat door een dwingend basloopje wordt voortgedreven en op een New Order beat is geïnspireerd is een commerciële oorwurm van jewelste. Eveneens heel fraai is het repeterende (synthesizer)basloopje in ‘Come Inside’ dat door de verleidelijke voordracht van Niff Nawor extra lading krijgt. Laten we dit dan maar electro-erotica noemen.
Niet alles is halleluja op Riki. Zo is ‘Spirit Of Love’ niet heel veel meer dan een saai synthesizer deuntje, gekoppeld aan een Clannad-achtig liedje, maar dat is dan wel ongeveer het enige mindere moment op een verder heel goed album van Riki die aantoont veel in haar mars te hebben.
Gladie - Safe SinsHoe vaak komt niet het voor dat je je als artiest verder wilt ontwikkelen,...
The Men (USA) - Mercy De mannen van The Men flikken het weer. Een plaat maken die het nodige...