De zeventig concerten die het trio gaf om hun debuut te promoten zorgde ervoor dat er een eigen geluid ontstond. De Noorse bandleider en toetsenist Bugge Wesseltoft ontdekte dat zijn Zweedse bandleden, bassist Dan Berglund en drummer Magnus Öström, ook zijn liefde voor experimentele, elektronische popmuziek deelden. De invloed van Krautrock en jaren zeventig fusion-jazz zijn duidelijk terug te vinden op Space Sailors.
Tijdens de soundchecks en op het podium begonnen zij al met het bedenken van nummers voor dit tweede album. Zo werd de basis gelegd voor ‘Ramayay I en II’, ‘The Final Goodbye’ en ‘Terminal One’, met de bedoeling om de composities pas tijdens het opnameproces definitief te maken. Niets stond hen daardoor in om spontaan te klinken binnen een afgesproken raamwerk.
De openingsriff van ‘The Life And Death Of Hugo Drax’ zet direct de toon: hierdoor ontstaat er een terugkerend thema waar Wesseltoft op piano vrij in kan experimenteren. Dat gebeurt even later ook op ‘The Actor (Gonzo Goes To Pasadena)’, waar de stevige drumpartij, gedragen door de pulserende bas en de staccato aangeslagen pianotoetsen een dusdanige spanning opwekt, dat je als luisteraar niet weet welke kant het opgaat.
Met uitzondering van het enige echte jazznummer ‘My Life In A Mirror’, staat het album vol met nummers waar alle drie de muzikanten hun instrumenten op één of andere manier door elektronica anders laten klinken. Dat pakt op zich goed uit, al is de vervormde bas op ‘Free As A Bird’ iets teveel van het goede. Over het algemeen zorgt dit tweede album ervoor dat Rymden zich internationaal nog steviger op de kaart zet en ook de aandacht zal trekken van de liefhebbers van progrock.
Ledfoot & Ronni Le Tekro - A Death DivineOnwaarschijnlijke samenwerkingen kunnen soms tot hele verrassende platen...
Ustad Saami - Pakistan Is For The Peaceful Niet iedereen debuteert op jonge leeftijd: Naseeruddin Saami bracht op zijn...