Met het, mede door fundraising tot stand gekomen, vierde album van het duo begint het project alweer serieuze vormen aan te nemen, al blijft het natuurlijk vooral een uit de hand gelopen hobby van twee oude vossen die het niet kunnen laten. En gelijk hebben ze. Dat het allemaal niet meer zo nodig hoeft, en dat ze het vooral ook voor zichzelf doen hoor je aan Let It Rain On Me wel af. De songs op de nieuwe plaat ontberen daardoor misschien wel wat urgentie, maar dat is eigenlijk volstrekt onbelangrijk, omdat de twee Nederpopiconen weer een bijzonder mooie plaat hebben opgenomen.
Let It Rain On me borduurt voort op de vorige albums en laten ook nu weer een lekkere mix van ouderwetse soul, blues en een snufje rock horen. Michel van Dijk voorziet met zijn doorleefde stem de melancholieke teksten over de liefde en die goede oude tijd van kleur: ”I’ve seen it, I’ve been there, I got the picture, I see it now, i’ve got the pictures, So glad i made it” zo mijmert hij in ‘I Got The Picture’. In het mooie afsluitende folk-achtige ‘The Lighthouse’ overdenkt hij de herfst van zijn leven: ”Oooh’it’s getting late, But i don’t feel no pain, My Ship will find the harbor, (..) ‘Cause the light of the lighthouse will always shine for me”.
De tien songs klokken slechts 37 minuten, maar die tijd wordt wel maximaal gebuikt, zodat er geen slechte songs zijn te vinden. De lekker open klinkende rocker ‘Mr Recordman’ opent het album en laat vooral nog eens horen wat een goede gitarist Ferdinand Bakker is. Direct hierop volgt een rustige shuffle (‘Let It Rain On Me’) waarin Van Dijk heerlijk croont over een moeilijke liefde. Prachtig! Behalve dat er ruimschoots uit de melancholieke bluesruif wordt gegeten, wordt er af en toe ook nog even stevig gerockt zoals in ‘The Guy Is No Good’, terwijl ‘Catchy Songs’ een jazzy jasje heeft. Beide stijlen passen het duo prima.
Wie er precies heeft meegespeeld op dit album wordt niet duidelijk uit het CD-boekje, maar dat er goed wordt gemusiceerd op Let It Rain On Meis wel duidelijk. De heren Bakker en Van Dijk hebben de juiste vorm gevonden voor hun muzikale uitingen die zowel fans van Alquin, alsmede liefhebbers van melancholieke jaren zeventig blues(rock) aan zal spreken. Prachtig album voor de late uurtjes.
Lambchop - TripIn de tijd dat meerdere artiesten zich toeleggen op een album met covers...
Nahawa Doumbia - Kanawa Het afgelopen jaar gaf de inwoners van Mali genoeg redenen om het land te...