Het eerste nummer wat de band naar hun hand zette was de keuze van Paul Niehaus, de slidegitarist en tevens bandlid van Calexico. ‘Where The Grass Won’t Grow’ is weliswaar geschreven door Earl ‘Peanut’ Montgomery, maar bekend geworden door de versie van George Jones. Het schrijnende verhaal van een arme boerenfamilie wordt prachtig vertolkt en blijft nog het dichtste bij de altcountry stijl van de beginjaren van de band.
Dat de groep muzikanten het experiment niet schuwt blijkt wel uit opener ‘Reservation’, een cover van Wilco. Het bijzondere aan deze versie is dat het lijkt te zijn opgebouwd uit twee aparte delen. Het eerste deel is een langzame interpretatie van het Jeff Tweedy nummer, waarbij het tweede gedeelte meer op het instrumentale gedeelte toespitst. Hierbij brengen zij de abstracte soundscapes van het origineel in herinnering. Daar waar het origineel een album afsloot, is hier gekozen om het album te openen, wat geen gemakkelijke start is voor een neutrale luisteraar.
Motownfans zullen in eerste instantie ‘Golden Lady’ van Stevie Wonder niet herkennen in de Lambchop versie. Dat mag gezien worden als een verdienste van de muzikanten – een goede cover herken je net iets na de eerste tonen. Diezelfde fans zullen hun wenkbrauwen fronsen bij de versie van ‘Love Is Here And Now You’re Gone’, de klassieker van the Supremes. Hier wordt getracht om de gezongen versie van Michael Jackson na te bootsen. Het probleem is echter dat het origineel zo nadrukkelijk doorklinkt dat deze poging zichzelf om zeep helpt.
De twee meest opzienbarende rendities op het album zijn ‘Shirley’ van de obscure garagerockband Mirrors en de afsluiter ‘Weather Blues’, een nog niet eerder uitgebracht nummer van James McNew (de bassist van Yo La Tengo). De liefdevolle manier waarop deze zijn uitgevoerd en vastgelegd, zorgen ervoor dat zij beiden de waardering krijgen die de liedjes toebehoren. Als zij niet zo eerlijk waren geweest te vermelden dat beiden geen origineel zijn, had de band dit kunnen toevoegen aan hun eigen oeuvre - zo ‘Lambchop’ klinkt het.
Een EP met zes nummers is altijd een gewaagde onderneming voor een gevestigde band: onherroepelijk wordt een band gemakzucht en gebrek aan originaliteit verweten. TRIP zorgt ervoor dat je even de originele nummers gaat beluisteren; dat zorgt waarschijnlijk voor het effect wat de band voor ogen had. Missie geslaagd.
The War On Drugs - Live Drugs The War On Drugs blijft een bijzonder fenomeen. De band van Adam Granduciel...
Lone Project - Let It Rain On Me Ferdinand Bakker en Michel van Dijk hebben inmiddels de leeftijd van zeventig...