Dat Roosevelt als het ware een one-man-band is, betekent sowieso dat het brein achter deze artiestennaam een getalenteerd multi-instrumentalist is. Met deze informatie in het achterhoofd bestaat stiekem de neiging om anders naar de muziek te gaan luisteren. Neem een willekeurige track op Polydans, behalve de opener ‘Easy Way Out’, en de kans is vrij klein dat de complexiteit je als luisteraar gelijk opvalt. Wellicht is ‘Easy Way Out’ juist daarom de opener, waar Roosevelt stap voor stap, laag voor laag, het nummer opbouwt. Slim, want hiermee geeft hij de luisteraar gelijk een luisterwijze mee die toegepast kan worden op wat Polydans nog meer te bieden heeft: nog negen pakkende nummers die nu beter op hun waarde beoordeeld kunnen worden. Ondanks het zorgeloze, 80’s synths en zeer dansbare karakter van alle tien de tracks, kan het stempel ‘simpel’ hier toch echt achterwege gelaten worden. Polydans zit doordacht in elkaar en Roosevelt beheerst de synths en daarmee zijn eigen sound, in de hoek van de new wave en disco uitermate goed. Daarnaast is Laubers persoonlijke toevoeging, in de vorm van zijn vocalen, ook zeer passend bij de vibe van zijn muziek: clean, zonder ‘randje’, mannelijk en eigen. Zijn stemgeluid en de synths passen als twee puzzelstukjes in elkaar.
Het doordachte uit zich bijvoorbeeld in het feit dat het hele album eenzelfde lijn volgt, waardoor er geen vreemde eend in de bijt aanwezig is. En ondanks dat alles opgewekt, zorgeloos en energiek klinkt, is Polydans geen voorspelbare plaat die ergens een dipje beleeft, keer op keer geven de tracks je de neiging om te gaan dansen. Roosevelt heeft zijn instrumenten keer op keer weer net een beetje anders ingezet waardoor sleur geen kans krijgt. De helft van de tracks is inmiddels als single uitgebracht en het voelt alsof deze vijf, ‘Strangers’, ‘Feels Right’, ‘Lovers’, ‘Echoes’, en ‘Sign’, de solide fundering van dit album vormen. Genoeg back-up om je een misser te kunnen veroorloven, maar dit overkomt Roosevelt niet. Er kan hooguit gesproken worden van tracks die enigszins op de fundering leunen, maar op zichzelf nog altijd sterk zijn. Neem bijvoorbeeld het instrumentale ‘Montjuic’, niet de sterkste track, maar deze biedt wel een mooie opbouw naar ‘Forget’. Al met al is zelfs de fundering afhankelijk van de nummers die daar wellicht net niet toe gerekend kunnen worden. Drie albums diep in zijn carrière weet Roosevelt inmiddels precies hoe hij zowel zijn instrumenten, zijn eigen muzikaliteit als zijn talent moet inzetten om tot een plaat te komen waarop dit allemaal fijn tot zijn recht komt. Polydans klinkt weliswaar zorgeloos, maar onder de oppervlakte zit het allemaal des te ingenieuzer in elkaar.
El Michels Affair - Yeti SeasonAan de muzikale carrière van Charles Bradley, Sharon Jones en Amy Winehouse...
Cha Wa - My People New Orleans is dé melting pot van de Verenigde Staten. De zuidelijke stad...