Szun Waves bestaat uit saxofoonspeler Jack Wyllie (Portico Quartet, Forgiveness, Paradise Cinema), drummer/percussionist Laurence Pike (Triosk, Liars) en pianist/keyboardspeler Luke Abbott, die met John Hopkins en Nils Frahm samen heeft gewerkt. Zij staan erom bekend dat zij al hun muzikale invloeden vanuit de verschillende samenwerkingen meenemen naar de studio. Hun debuut, At Sacred Walls [2016] was opgenomen na een zes uur durende freestyle jamsessie. De opvolger, New Hymn To Freedom [2018], werd uitgebracht zonder remixing of remastering. Vanwege de gedwongen isolatie tijdens de COVID pandemie, besloot het drietal de tijd te nemen om hun laatste album anders te laten klinken dan de grillige voorgangers.
Dat is supergoed gelukt. ‘Exploding Upwards’ opent het album met een mooi opbouwend begin, dat iets weg heeft van Ben Lukas Boysen. De aanzwellende saxofoon klinkt haast vals op het einde, maar dan wel vals van mooiheid. Datzelfde geldt voor ‘New Universe’, dat met dreigende synthesizer en tribale ritmes neerdaalt tot een chaotisch slotakkoord, waar alleen de saxofoon zich staande houdt. Alleen ‘In The Moon House’ herinnert aan hun eerdere albums. De afwachtende piano en voodoo-achtige percussie komen uiteindelijk hectisch tot elkaar.
De nieuwe werkwijze en de genomen tijd heeft geleidt tot een ander geluid. ‘Garden’ bijvoorbeeld is een rustig stuk, waar de saxofoon heel geduldig zijn melodie vindt. De ad hoc synthesizer geluiden zijn er alleen maar om Wyllie te helpen. De ingehouden, precieze tonen van de saxofoon op ‘Willow Leaf Pear’, met de haast saaie percussie en de synthesizer op de achtergrond, is een oefening in ingetogenheid en discipline. Elke noot telt, ook al vertegenwoordigt deze stilte. Datzelfde geldt voor ‘Be A Pattern For The World’, de langste compositie op het album. Hier spelen ze op elkaar in door hun instrumenten in meerdere lagen over elkaar heen te leggen. Vooral de verschillende saxofoonstukken versterken elkaar, waardoor het geheel langzaam expandeert en uiteindelijk tot een mooi ingetogen einde komt.
Sluitstuk ‘Atomkerne’ is het hoogtepunt. Het doet enigszins denken aan ‘Avalon’ van Roxy Music. Mocht die wereld enigszins lijken op die van dit trio, dan moet het er prachtig zijn. Toch zijn er de sinistere synthesizerklanken die doen vermoeden dat er onderhuids iets speelt. Het opzwepende einde doet je alarmeren: we moeten goed op onze aarde passen. Zo is Earth Patterns de ideale soundtrack voor bij de klimaattop in Egypte. Laat je onderdompelen in de herfstsfeer door dit album lekker hard te draaien.
Saâda Bonaire - 1992Tja, van je collega’s moet je het af en toe hebben. Toen de Berlijnse...
Air Waves - The Dance Soms duurt het even voordat een product echt af is in de ogen van de maker....