Het album begint al met ‘Hanif Reads Toni’, waar de dichter/schrijver/criticus Hanif Abdurraqib een fragment van Jazz voorleest. De laatste regels hiervan (“Nobody says it’s pretty here. Nobody says its easy either. What it is, its decisive. And if you pay attention to the street plans all laid out, the city can’t hurt you” ) komen later terug op ‘Dedicated To Tar Feather’. Het nummer gaat over een gewelddadige dood in de stad, waarbij het slachtoffer “lift his head, butterflies escaped his mouth from out his lungs”, een verwijzing naar hoe men vroeger dacht dat de ziel van iemand ten hemel rees.
Dixon heeft meer van dit soort tekstuele kunstgrepen, waarbij hij het moderne straatleven samen voegt met figuren uit de geschiedenis. Op ‘Sun, I Rise’ zingt hij eerst: “Bullet meant for the temple of Goliath, but David went mad with power, now I’m here to kill the king that killed the giant, all hail, the slingshot kid,” . Later brengt hij Icarus in herinnering: “How I coulda underestimate sun. How I coulda been so blind from the light that it brung”. Het is een metafoor om de arrogantie van de mens uit te drukken: na van de eerste schok en verwondering bekomen te zijn, wil die vervolgens het geheel veroveren.
Voor diegenen die geen behoefte hebben om de teksten te doorgronden, is het ook prima toeven hier. De jazzarrangementen blijven uitzonderlijk en klinken tijdloos, waardoor zijn stem voldoende soul meekrijgt. Het maakt ‘Tyler Forever’, geschreven ter nagedachtenis aan een vermoorde vriend, speciaal als hij “Mama said this lifestyle shoulda been outgrown” zingt. Je hoort jezelf wegrennen van het straatgeweld in ‘Run, Run, Run’ en je ziet jezelf daadwerkelijk in een moeders keuken in ‘Live! From The Kitchen Table’. (“Live from my mama’s kitchen table, where she pulls heartbreak to the chest, and … where the currency for these is meals, is often laughter that’s exchanged “). Als hij Jaylin Brown het sluitstuk en titelnummer ‘Beloved!Paradise!Jazz!?’ laat zingen, weet je zeker dat hij alles meent wat hij zingt.
Ook al mist Dixon het niveau van Kendrick Lamar of Billy Woods, je hoort dat deze rapper uit Richmond een formule gevonden heeft die hem ver gaat brengen in de muziekwereld. Hij durft even opzij te gaan staan om de saxofoon op ‘The Story So Far’ beter uit te laten komen. Hij laat de gastzangeressen Angélica Garcia, Selina Haze en Jaylin Brown shinen waar mogelijk. Alleen de groten kunnen zich dat veroorloven.
Trijntje Oosterhuis & Residentie Orkest Den haag - Trijntje Zingt Vrienten Met Vrienten Samen Met...De meeste mensen kennen Henny Vrienten als bassist, zanger en tekstschrijver...
Elias - Bloomed > Exploded Elias Devoldere is geen onbekende in de Belgische muziekwereld. Nadat hij...