RECENSIE: LOMA - How Will I Live Without A Body?

LOMA
2025-04-13 Wat een titel voor een plaat: How Will I Live Without A Body? Daar moet een opmerkelijk verhaal achter zitten en dat is ook zo: de titel komt rechtstreek uit de A.I. koker van niemand minder dan Laurie Anderson. Het was de respons op foto’s die Jonathan Meiburg (Shearwater, Okkervil River) instuurde. Het leverde hem daarnaast nog meer dichtregels op die hij zou gaan gebruiken voor het derde album van zijn andere band, LOMA. Nu denk je, het zal niet gekker worden. Niets is minder waar: het wordt nog gekker.

Nadat de band het album Don’t Shy Away had uitgebracht ging elk bandlid zijn eigen weg. Dan Duszynski bleef werken in zijn studio in Texas; Meiburg ging werken aan een boek over Antartica in Duitsland en Emily Cross werd stervensbegeleider en verhuisde naar Dorset, Engeland. Uiteindelijk, nadat eerdere pogingen om samen te komen mislukten, zou het drietal juist in haar kleine stenen huisje gaan musiceren. Zij maakten goed gebruik van de omstandigheden: niet alleen werden omgevingsgeluiden hier opgenomen en verwerkt; een beklede doodskist werd ingezet als zangcabine en een ruïne van een twaalfde-eeuwse kapel voorzag nummers van een natuurlijke galm.

Dit album heeft dan ook een andere sfeer dan de twee voorgangers: het klinkt wat experimenteler, al heeft het ook de rust van weleer. Wederom is het de kenmerkende heldere zang van Cross die het album kleurt. Zij weet magie over pianomotieven te strooien met teksten als “Faith is a rhyme/Like weather/Knows to name you/Knows to feel you” (‘How It Starts’). Op ‘A Steady Mind’ weet zij samen met violiste Dina Maccabee haarfijn uit te leggen hoe het is om te kiezen voor de gemakkelijke weg, terwijl je meer uit het leven wilt halen. Op muziek die doet denken aan Radiohead verzucht zij “With a face worn all the time/held up, exposed to light/knock it over one day.”

Het is het uitgesponnen ‘Broken Doorbell’ ("I stumble half-awake/I saw the fear in your eyes" ) dat imponeert tot het einde, wanneer de golven op het nabij gelegen Chesil beach kapotslaan. Dat geldt ook voor het met vogelgeluiden en piano overladen ‘Unbraiding’ en het door klarinetten overheersende ‘Pink Sky’. Wanneer het rustige, folky, ‘Turnaround’ met de tekst “Sun rises and falls in the air” het album afsluit, blijf je even leeg achter.

Net als de vorige twee albums van LOMA, wordt je als muziekliefhebber verwend. Je moet hiervoor wel even in de stemming zijn; het is rustige muziek waar spaarzame arrangementen toch stiekem ingewikkeld versierd zijn. Goed om er de tijd voor te nemen.
Recensent:Hendrik Goos Artiest:LOMA Label:Subpop
Cover Tramhaus - The First Exit

Tramhaus - The First ExitEen recensie schrijven over Tramhaus zonder het woord postpunk te laten...

Suki

Suki Waterhouse - Memoir Of A Sparklemuffin Memoir Of A Sparklemuffin is inmiddels alweer de tweede plaat van Suki...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT