Het album opent met het instrumentale 'The Brothers Shuffle'. Een lekkere Chigago-shuffle met een opzwepende drum-intro van Marco Overkamp. Als er één song op deze cd is, die ik als een potentiële hitsingle zou typeren, zou mijn keuze meteen op 'One More Change' vallen. Uiteraard zou de versie in dat geval van zes minuten moeten worden ingekort naar een kleine vier minuten, maar dit is typisch zo'n nummer dat alle ingrediënten van een gave bluessong in huis heeft. Uitstekende zang, een lekkere ondersteunde hammondorgel, mooi gitaarwerk en bovenal een puike melodielijn. Een geweldig nummer die me de nodige koude rillingen over mijn rug bezorgt.
Met de derde song 'Killin' Floor' heb ik iets meer moeite. Ondanks dat dit een nummer een heerlijke swinger is, is de continue aanwezige mondharmonica van Bennie Veldman me net iets teveel van het goede. Bluesharp is prima, maar een heel nummer lang zonder ook maar een kleine adempauze, is gewoon teveel. Voor mijn gevoel was de gedoseerde hammond (overigens ook gespeeld door Bennie Veldman) als ondersteuning iets beter op zijn plaats geweest.
Met 'This Pain' leiden de bloedbroers de luisteraar op een voortreffelijke manier terug naar de Delta. Sober, recht uit het hart, maar bovenal bijzonder doeltreffend. Een 'gitaarplukkende' Gerrit Veldman met een rauwe, pijnigende, maar toch heldere stem en zijn broer Bennie als een soort beschermheer op zijn mondharmonica er achter. Heerlijk!
'Daytrippin' Man' en 'Tell Me Baby' krijgen door het gebruik van de 'green bullet microfoon' een eigentijds 'Lester Butler & Red Devils' gehalte mee. Het nummer 'Tell Me Baby' mist ondanks de eenvoud een beetje aan diepgang. 'Daytrippin' Man' heeft daarentegen wel zoveel power in zijn donder, dat een vergelijking met Lester Butler & The Red Devils bij lange na niet overtrokken is.
Met 'In Waitin' gaan de trossen helemaal los en komen de muzikale kwaliteiten van de vier bandleden prachtig bovendrijven. Gepassioneerde vocalen, messcherpe gitaarsolo’s, een heerlijke hammond en vooral een fantastisch knallende ritmesectie. Het slotnummer 'All Those People' is een door Gerrit Veldman geschreven nummer waarin hij onder andere Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan bedankt voor de muzikale invloed die de 'oude meesters' op hem en The Brothers hebben uitgeoefend. Heerlijk!
Na zo’n 2 minuten ijzige stilte brengen The Veldman Brothers hun debuut album met een 'All Those People Reprise' naar een hoogtepunt waarvan ik als luisteraar de tranen in mijn ogen krijg. Wat verschrikkelijk mooi en nederblues van een ongekend hoog niveau!
Home is een geweldig debuutalbum. Alle twaalf songs heb ik niet eens beschreven, maar dat is ook helemaal niet nodig, want dit is een debuut waar veel bluesbands alleen maar van kunnen dromen en waarmee The Brothers helemaal mee thuis kunnen komen. Een must voor de bluesliefhebber die naast de nodige emotie niet vies is van lekker ‘rockend’ randje.
Hermano - ...Into the Exam RoomToen Hermano gevormd werd was het nog de vraag of dit een eenmalig project...
HIM - Venus Doom In Europa is het Finse HIM bekend geworden door de hit Join Me (1999). In...