Nu is het een paar jaar later, en wordt de zangeres nog altijd op handen gedragen. Zo mocht ze eerder dit jaar het toch best prestigieuze North Sea Jazz festival openen, en mocht ze even opdraven in de Hollywood film ‘Grindhouse’ van regisseur Robert Rodriguez. Als ik haar nieuwste album Pictures beluister, snap ik niet zo goed wat de zangeres zo populair maakt. O.K., het klinkt allemaal heel aangenaam, goed gearrangeerd en vakkundig ingespeeld, maar is dat dan genoeg? Persoonlijk mis ik hier toch de muzikaliteit en authenticiteit van iemand als Norah Jones. Dat wil niet zeggen dat Pictures een slecht album is, helemaal niet zelfs. ‘What I miss about you’ is zelfs erg aandoenlijk en heeft een mooie zanglijn, misschien wel de mooiste van het hele abum. Verder verkent ze wat nieuwe wegen met het reggae getinte ‘Ghost town’, en roept ze herinneringen op aan Alannah Myles in ‘Scary films’. En voor degenen die er echt geen genoeg van kunnen krijgen komt ‘If you were a sailboat’ zelfs akelig dicht in de buurt van ‘Nine million bicycles’.
Maar toch kan ik niet aan de indruk ontkomen dat Katie Melua eigenlijk een doodgewoon country meisje is. Een country meisje, met een batterij aan topmuzikanten en een flink budget om haar liedjes mooi op de digitale band te slingeren. Wat ervoor zorgt dat Pictures een aardig album dat het goed zal doen op een luie zondagochtend. Maar veel meer moet hier ook niet van gemaakt worden.
Cortez - Thunder in a Forgotten TownMeerdere bands die dezelfde naam dragen blijft erg vervelend en verwarrend....
Shivaree - Tainted Love: Mating Calls and Fight Songs Zelden heb ik zo’n vreemde plaat gehoord. Niet vreemd in de zin van slecht,...