Natuurlijk, aan de al uitgemolken klassiekers als ‘I’ve Got Dreams To Remember’ of ‘Some Kind Of Wonderful’ is weinig tot niets meer toe te voegen en dat doet McCain dan ook niet. Hij zet wel zeer degelijke vertolkingen neer van genoemde nummers, maar dat is ook wel het grootste probleem van het album. Het zijn allemaal hele brave vertolkingen en er wordt niets toegevoegd aan wat we al lang kennen. Wat dan overblijft is een mooi, maar willekeurig, overzicht, waarbij zeker ook nog aangetekend moet worden dat lang niet alle keuzes zo goed te billijken zijn. Er komen namelijk ook een paar weinigzeggende niemendalletjes langs, die niet altijd even goed te verteren zijn. ‘T.C.B. or T.Y.A.’ is simpelweg een vervelende song, die ook de commerciële en oppervlakkige kant van de soul laat horen. Zeg maar de erfenis die later met graagte omarmt is door artiesten als Lionel Richie.
Zo scoort Nobody’s Fault But Mine qua uitvoering zeker een voldoende. McCain kan de uitgekozen songs vocaal gezien moeiteloos aan en er wordt daarbij prima gemusiceerd. Qua originaliteit, eigenheid en songkeuze voor dit coveralbum, scoort het album een stuk minder. Hoewel de songkeuze divers is en ook een redelijk rijtje aan illustere songschrijvers de revue passeren, mist het album een eigen smoel en ligt de nadruk op de meer oppervlakkige soul en Rhythm & Blues. De echte liefhebbers van deze southern soul en R&B zullen McCain’s interpretatie zeker te verhapstukken vinden, omdat Nobody’s Fault But Mine een integere interpretatie is van oude klassieke songs. Diegene die op zoek is naar spannende muziek en originaliteit moet deze Edwin McCain vooral links laten liggen.
Unsun - The End of LifeHet begint wat te worden met de metalscene in Polen. Langzaam maar zeker...
Mark Olson & Gary Louris - Ready for the Flood Een duo zien we niet vaak meer in de hedendaagse hitlijsten of de...