De plaat opent met ‘Losing Touch’. Het nummer heeft een goed vol geluid en de blazers hebben de overhand, dit is even wennen. De zang van Brandon Flowers doet me heel even denken aan The Beatles, maar al snel is het weer die vertrouwde eigen sound die bij The Killers hoort. Een degelijke track, maar een beetje traag en saai. Dan komt het nummer ‘Human’. Deze track voldoet 100% aan de sound waar de band zo groot mee is geworden. Sfeervolle rock met de nodige electro invloed, een catchy refrein en de heerlijke stem van Flowers.
Een rockende bombastische track zoals we van de band gewend zijn, is het langzaam opbouwende nummer ‘A Dustland Fairytale’, een van de vetste tracks van de plaat. Vervolgens hoor ik in het nummer ‘I Can’t Stay’ een basloopje waarbij ik aan ‘Come on Eileen’ van de Dexys Midnight Runners moet denken. Hoewel dat een leuk nummer is, blijft de gelijkenis gelukkig alleen bij het basloopje. Verder is het eigenlijk tekenend voor de plaat. De rode draad is de jaren tachtig sound, maar dan vooral de pop (electro) en helaas te weinig de rock.
De track ‘Neon Tiger’ kent een aantal sterke stukken, waarin wordt terug gegrepen op de vertrouwde sound. Echt een sterk nummer is het echter niet en dat heeft onder andere te maken met het erg lage tempo. Ditzelfde euvel is ook te horen bij ‘The World We Live In’. Hoewel dit best een sfeervol nummer is, is het net te makkelijk en te eentonig. Eén zo’n nummer is leuk, maar vaker dan twee keer dezelfde grap gaat toch echt vervelen. In het nummer ‘Joy Ride’ slaat de band echt door en lijkt het of je naar een disco/funk plaat aan het luisteren bent. Had ik al iets over de jaren tachtig gezegd?
De invloed van de producer is duidelijk terug te horen. Stuart Price heeft een electro verleden en deed onder andere ook al remixes van nummers van The Killers. Op deze plaat heeft de electro nog meer de overhand gekregen dan op Sam’s Town. Day and Age is iets toegankelijker en luchtiger, maar de rockers onder ons zullen zich wel even achter de oren krabben. Een stapje terug naar Hot Fuss was meer dan welkom geweest. Het kwartje viel echter behoorlijk de andere kant op.
Eerdere recensies van The Killers:
- 07-12-2007: Sawdust.
Various - Le Pop - Les FillesHet Franstalige popliedje heeft de laatste tijd geen gebrek aan buitenlandse...
Q-Tip - The Renaissance Q-Tip heeft zijn credits als frontman van A Tribe Called Quest al lang...