Vanaf opener 'Glass' grijpt Natasha je vast en belandt je in de sprookjesachtige wereld waarin haar videoclips zich vaak afspelen. Lang uitgerekte tonen, hoge uithalen. Aan emotie geen gebrek op Two Suns. De zang is dusdanig indrukwekkend dat je alles gelooft wat er gezongen wordt. Als een goeroe heeft Kan de luisteraar in haar macht. Die sterke lijn zet ze vooral in de eerst vijf nummers goed door. 'Sleep Alone' en 'Daniel' zijn beide nummers voor een groter publiek dan ze normaal zou trekken. Simpelweg omdat ze indrukwekkend en wonderschoon zijn.
Helaas zwakt de plaat een beetje af naarmate de cd vordert. Bijvoorbeeld het epische (althans, dat pretendeert het een beetje te zijn) 'Good Love'. Op het moment dat er stemvervormers aan te pas komen is de hypnose meteen weer over. Nu is het weer Natasha, die rare hippie. Die ons eigenlijk niets zinnigs te melden heeft en veel te naïef en gek is. Zonde, want wat had ze ons eerder in haar macht.
Two Suns is een prima album, maar niet consequent genoeg. De eerste helft is zo ontzettend overdonderend dat de lat eigenlijk te hoog ligt. Bij een net zo sterke tweede als eerste helft had dit de beste cd van 2009 geweest. Maar dat is nu niet zo. Wel toont Bat For Lashes aan te groeien. En als dit soort artiesten na dergelijke platen blijven groeien houden wij dat graag in de gaten. In dat geval kan Björk straks namelijk inpakken.
Marit Larsen - The ChaseWat is dat toch met Noorse zangeressen die zonder problemen de harten van...
Empire of the Sun - Walking on a Dream Sinds twee hippies uit Brooklyn interessant en vernieuwend kwamen doen met...