Ondanks dat de twaalf nummers grotendeels in hotelkamers, kelders en in andere ruimtes zijn opgenomen, klinkt de muziek direct vertrouwd en authentiek. ‘Flying’ klinkt zelfs een beetje als een Rick Rubin creatie. ‘Pissing’ is ondanks de titel echter een veel luchtiger, bijna zomers nummer. Helaas verzandt Olley vervolgens in een aantal tracks zonder kop en staart, waarbij ‘Sleepwalking’ het enige lichtpuntje is.
Olley is eigenlijk op zijn best als hij zichzelf niet teveel op de hals haalt, temeer omdat hij niet zo’n getalenteerde zanger is. Met een eenvoudigere aankleding van de arrangementen zou het eindresultaat namelijk al veel beter zijn. Nu blijft A Streetcar Named Distaster vooral een redelijk begin.
Kenai - Hail the EscapistEmocore, je zou anno 2010 bijna vergeten dat dit genre nog bestaat. Emocore...
Hazy Malaze - Connections Southern bluesrock, bestaat dat nog? Jazeker. Neil Casals, die normaliter in...