Of Rust And Bones klinkt mooi, gelikt en goed geproduceerd, maar is niet de plaat die je gewenst had. Alles zit muzikaal leuk in elkaar, maar je wordt nergens overdonderd of verrast. De hooks en catchy songs die Sentenced zo kenmerkte worden node gemist. De nummers zijn niet echt slecht, maar overtuigen evenmin. Uptempo stukken worden, geheel volgens het boekje, afgewisseld door obligate rustige passages, die door de rauwe stem van Laihiala soms wat moeizaam klinken. Het acht minuten durende ‘Invisible’ is hier een voorbeeld van, al behoort dit zeker tot de betere nummers. Andere aardige songs zijn het snelle ‘Casket Case’ en opener ‘My Sun Shines Black’. Het vlotte ‘Buried alive’ is gewoon een schaamteloze remake van Megadeth’s ‘Symphony Of Destruction’. In ‘Down The Drain’ heeft Poisonblack ineens blues ontdekt. Het klinkt niet onaardig, maar het voelt onnatuurlijk voor deze band en daarbij duurt het nummer veel te lang. In het laatste nummer ‘The Last Song’, met trendy orgeltje, refereert Laihiala nog even naar ‘Noose’ van Sentenced.
Dit album is voor metalheads veel te zoetjes, maar zal bij gothic liefhebbers ongetwijfeld prima scoren. Het klinkt allemaal nogal voorspelbaar en daarbij lijkt de echte bezieling te ontbreken. Ondanks een paar aardige momenten is dit een plaat die nooit echt indruk maakt en vooral berekenend klinkt.
Triptykon - Eparistera DaimonesThomas Gabriel Fischer, alias Tom G. Warrior, is bij iedere metalkenner...
EF - Morning Golden Morning Het verhaal van de Zweedse postrockgroep Ef begon zeven jaar geleden in...