Het resultaat, als gelimiteerde EP uitgebracht, mag er zijn, maar heeft wel zijn kanttekeningen. De gekozen nummers waren op This Ain’t Hollywood an sich al sterke tracks. De arrangementen zijn sterk en doen de originele eer aan. Wat echter opvalt is dat de vocalen vrij ver naar achter staan in het geluid. Het symfonisch orkest golft zo letterlijk over De Wolff heen. En dit is jammer, want op het moment dat de strijkers inhouden en de stem beter naar voren komen, is duidelijk te horen hoe een mooie combinatie het is.
Het is mooi om te horen hoe de pop van Silence Is Sexy zich leent voor de klassieke arrangementen. Maar de mix, productie in het geluid lijkt niet helemaal te zijn geslaagd. Het is alsof de Cubanen in de bak uit volle macht op hun instrumenten zitten te zweten, terwijl De Wolff in de coulissen staat te zingen terwijl de luisteraar op de goedkoopste plek in de derde ring van het theater met gespitste oren zoekende is.
Het concept is er, het lef om het uit te voeren is er, maar helaas is het bij de uiteindelijke uitwerking ondanks alle juiste ingrediënten (goede nummers, goede arrangementen, goede muzikanten) niet helemaal goedgekozen. Of het moet de bedoeling zijn geweest om slechts een zweem van de teksten door de klassieke werken heen te laten zingen. En dan trekt ondergetekende alles terug en is de missie geslaagd.
Eerdere recensies van Silence is Sexy:
- 21-10-2008: This Ain't Hollywood.
Various - Freemuse & Deeyah Present: Listen to the BannedDat muziek in de meeste gevallen, naast dat het lekker klinkt, ook een...
Placebo (UK) - Covers Toen Placebo in 2003 met een speciale uitgave van hun album Sleeping With...