Maar dan zet de zang in. Met enkele seconden vliegen we van de Bijbel naar de binnenste ring van Dante’s hel. Daar zit de stem van dit gezelschap gevangen, en er likt een kleine felle demon met brandende tong langs de ballen van deze zanger. Vast als straf voor een donker en zondig leven of gewoon omdat het kan, maar het effect blijft het zelfde. De vocalist van Continuance schreeuwt, nee, krijst het uit van de pijn. 32 minuten lang verknalt zijn afgeknepen martelgang van de stembanden het verder zeer sterke geluid van Continuance.
Hoe dat er precies aan toe gegaan is in de oefenruimte toen de zanger werd aangewezen is bij beluistering van dit album niet duidelijk. Maar het is moeilijk voor te stellen dat deze zanger dit vrijwillig doet. Daar waar in de hardcore de stem toch vaak een geestelijk lijden over lijkt te brengen, is daar hier geen sprake van. Dit is puur fysieke pijn, blaren op de stembanden van de ingeademde zwaveldampen.
Er zijn een paar kleine momenten van verlichting, waar de zang overgaat van geperst jankende uithalen van de pijn door de spijkers door zijn palm naar een meer melodische zanglijn. Helaas zijn die momenten spaarzaam, en leidt/lijdt Continuance ons dankzij de vocalen opgepaste wijze door Dante’s Inferno om te eindigen met de duivel, oog in oog. Hij een grimas van hoorn tot hoorn en jij met de vingers in de oren. Na dertien nummers is het gelukkig over en verdwijnt dat beeld ook weer, net als deze cd ver in de stoffige hoeken van de cd-kast. Want hoe veel recht de rest van de band ook op vier sterren heeft, voor de zang is een misschien zelfs nog te hoog gegrepen.
Race Horses - Goodbye FalkenburgGorky's Zygotic Mynci hield er in 2006 mee op. De speelse indiepopband uit...
My Uncle the Wolf - Flush Bij het naamloze debuut werd in elke recensie dezelfde naam ter referentie...