Het tittelloze album van deze samenwerking brengt vanaf de eerste seconde erg relaxte jazz muziekjes. Op de voorzichtige achtergrond die door The Heliocentrics ingekleurd wordt, brengt Lloyd Miller op verschillende wijzen zijn eigen touch aan. De beste man blijkt een multi-instrumentalist en hij moet dit ook duidelijk laten horen. Ontelbare zeer uiteenlopende instrumenten passeren de revue.
De eerste helft van de plaat lijken deze dromerige muziekjes nog aangenaam in het gehoor te liggen. Prima melodietjes die je in de hotellobby geen moment zouden storen. Maar naarmate de plaat vordert beginnen de tonen meer en meer op de zenuwen te werken. Als na tien jengelende nummers besloten wordt om maar weer eens een ander model fluitje van stal te halen is de maat echt vol.
Het tittelloze album van Lloyd Miller en The Heliocentrics is het zoveelste op rij dat zeker niet onaangenaam is, maar ook geen enkel moment weet te interesseren. Integendeel, na een half uur van deze muziek is de grens zinloos gejengel zeker bereikt. Dit album mag samengevat zeker gedraaid worden tijdens het wachten op de bus, wachten in de lobby, winkelen of andere doelloze bezigheden in openbare ruimtes, maar niet te hard alsjeblieft!
Walter Gibbons - Jungle MusicIn de roots van de New Yorkse house muziek is één blanke naam toch van...
The Flow - No Garantees Fans van Kane die zijn afgehaakt toen de band ineens met nummers als ‘Catwalk...