Op 31 oktober presenteert hij deze opvolger, No Hero in Het Perron in Amsterdam. Voor deze opvolger liet hij zich inspireren door zielsverwanten als Loney Dear, Damien Rice en Bill Withers. Het album opent met een fragment van iets meer dan twintig seconden van de afsluitende song ‘ Visitor’. Daarna dient de eerste volwaardige song zich aan, en ben je als luisteraar gelijk om. ‘ Yesterdays’ is namelijk zó fraai subtiel ingekleurd en heeft zó’n hemelse zanglijn, dat je als luisteraar blij bent dat er zoiets als een repeatknop bestaat. De song zal best door de eerder genoemde artiesten geïnspireerd zijn. De naam die mij echter te binnenschoot bij eerste beluistering was die van Nick Drake. Niet alleen de ingetogen zang, maar ook de bijzondere instrumentatie, met een bijzonder geslaagde rol voor de alt saxofoon, doet denken aan de klassieke albums van de veelgeroemde Britse singer-songwriter.
Tussen de daaropvolgende songs zit meer fraais. ‘Fast Lane’ is daar een voorbeeld van, en doet overigens denken aan Fink. Een van de andere hoogtepunten is de titelsong. Typisch zo’n song die onder je huid kruipt, en die je niet vaak genoeg kunt horen. Ook hier weer is de instrumentele invulling zeer doeltreffend, met een cello en viool die de song perfect inkleuren.
Bovenop de instrumentatie ligt steevast Hartog’s stem, die van een bijna beklemmende schoonheid is. Zowel op de zeer ingetogen momenten als in de spaarzame hogere uithalen weet hij de luisteraar te ontroeren. Je moet haast wel van steen zijn wil bijvoorbeeld ‘Let The Day Begin’ je koud laten.
Als het album na ruim 32 minuten is afgelopen, weet je het zeker: dit album zou de komende maanden wel eens een van je allerbeste vrienden kunnen worden.
King's X - Live Love in LondonDit is de eerste officiële dvd release van King’s X . Het trio wordt door de...
Halford - Halford IV - Made of Metal De metal god bij uitstek heeft een nieuwe plaat uit en dat feit op zich is al...