En dat kun je met recht ook van zijn nieuwste album Hall Music zeggen. Het album opent met ‘Name’, dat klinkt alsof je een kathedraal binnen stapt. Deze track doet de albumtitel absoluut recht aan. Maar de magie begint daarna pas echt. Single ‘My Heart’ begint bijvoorbeeld nog vrij klein, maar wordt bijzonder fraai uitgebouwd naar een song waarin op de achtergrond van alles gebeurt, terwijl de zang onverstoorbaar zijn ding blijft doen. Zodra de repeterende klokken hun intrede doen, heeft hij je in een soort trance waar je eigenlijk niet meer uit wilt raken. Hoe welkom is het dan, als het daaropvolgende ‘Loney Blues’ in alle rust voortkabbelt om je weer even op adem te laten komen.
‘Calm Down’ is vervolgens onbeschrijfelijk mooi en typisch Loney Dear. De song pakt je bij je lurven met een bijna hemelse zangmelodie die heel spannende tegenhang krijgt van donkere pauken-achtige drums. De vibrafoon die er na zo’n 2,5 minuut inkomt, voelt daarna dan ook als een ware bevrijding. Prachtig gedaan.
Het zou te ver gaan om alle songs zo uitgebreid te recenseren, maar eigenlijk gebeurt er in iedere song wel iets bijzonders. Dit heeft ongetwijfeld ook te maken met het feit dat Emil Svanangen, want hij is Loney Dear, de afgelopen twee jaar regelmatig heeft opgetreden met huiskamerorkesten. De orkestrale aanpak hoor je door het hele album heen. Maar het knappe is dat Svanangen de verleiding heeft kunnen weerstaan om alles heel pompeus te laten klinken. Het orkest waarmee hij de songs inkleurt speelt altijd in dienst van het liedje. En ieder liedje krijgt hiermee de inkleuring die het verdient.
Hall Music, Loney Dear’s zesde alweer, behoort wat mij betreft absoluut tot een van de mooiere luisterervaringen van het jaar. En het is al zo’n achterlijk goed jaar!
Teeth - WhateverLaten we om de muziek van Teeth te benoemen maar gelijk naar het...
Spank Rock - Everything Is Boring & Everyone is a F--- Liar Spank Rock is wellicht geen naam die een belletje zal doen rinkelen....