-1.jpg)
Tja, Liars is een bijzonder bandje. En ook op hun zesde langspeler gaat het weer van hot naar her, zonder ook maar richting aan te geven. Zo wordt er schaamteloos omgeschakeld van beukende electro-rock tracks naar marsmuziek en van diepe, gevoelige nummers naar industrieel apocalyptisch werk.
Het resultaat is een album wat onsamenhangend klinkt en dat zal ongetwijfeld de bedoeling zijn geweest. Toch, voor de gewone luisteraar is dit een mengelmoes van een hoop verschillende geluiden, die bovendien ook niet zomaar te grijpen zijn. De zang is namelijk heel raar en lijkt in eerste instantie zo vals als de neten. Maar dat hoort er eigenlijk een beetje bij. En hetzelfde geldt voor de soms vreemd geplaatste effecten, de hakkelende gitaren en navenante zaken.
Wat echter wel een echt probleem is: doordat de samenhang tussen de nummers – op het begin na – nauwelijks te vinden is, valt de sfeer van het album weg. Vanaf rustige, maar hele mooie opener ‘The Exact Colour Of Doubt’ hangt er een unheimisch tintje over de liedjes. Maar door de plotselinge koerswendingen, vervaagt die sfeer in een niet volgbaar kakofonisch geheel.
Zonde, want het begin van WIXIW klinkt prima. ‘The Exact Colour Of Doubt’, ‘Octagon’, ‘No 1 Against The Rush’ en ‘A Ring On Every Finger’ is een mooi viertal nummers dat perfect in deze tijd past. De verknipte elektronische invloed op de art rock van de New Yorkse mannen komt hier prima tot zijn recht.
Maar met slechts een goede ouverture ben je er niet en dat bewijst Liars eveneens met WIXIW. Het is allemaal bijzonder en apart en dat verdient lof. Maar een goed album? Nee, dat is WIXIW niet. Hooguit voor die enkele ingewijde, die muzikale durfal en die hipster die per se iets cool moet vinden waar anderen van afhaken. Maar WIXIW is niet voor het grote publiek.
.jpg)
I Am Oak - Nowhere Or Tammensaari‘Ruilen?’ Vroeg naamgenoot en mede-recensent Wognum onlangs en duwde de...
.jpg)
Will Stratton - Post Empire Pas 25 jaar is de jonge Will Stratton . Op zich niet wonderlijk natuurlijk,...