.jpg)
Als je de beste man op Google zoekt, denk je in eerste instantie naar Johnny Depp met een akoestische gitaar te hebben gezocht en verwacht je misschien eenzelfde soort muziek als de folk/americana waarmee hij samen met Joy Williams succes heeft gehad. Hoe anders, klinkt The Last Goodbye. De titel zegt dat eigenlijk al. Gesteund door een vol en orkestraal geluid, heeft White een album geschreven dat bol staat van de emotie en dramatiek.
En daar moet je van houden, of heel erg voor in de stemming zijn. The Long Goodbye kent enkel langzame, uitgesponnen nummers waarin White voornamelijk zingt over emotionele zaken die zwaar overkomen; of ze nu een positieve of negatieve lading hebben. De nummers bestaan stuk voor stuk uit redelijk simpele akkoordenschema’s die mooi en vol gearrangeerd zijn en genoeg diepgang kennen. Dan weer hoor je rustieke vioolpartijen op de achtergrond, zoals in ‘This Life’ en een andere keer neemt de cleane elektrische gitaar de overhand, zoals in ‘The Holiday’. Het zijn echter vooral subtiliteiten; in grote lijnen lijken de nummers sterk op elkaar. Halverwege komt dan ook, zeker door het continue rustige tempo, de sleur erin.
Belangrijkste karakteristiek hierin is het feit dat White in zijn zang erg veel lettergrepen lang uitrekt en daar nauwelijks in varieert. Daar komt nog eens bij dat zijn stemgeluid erg lijkt op dat van Matthew Bellamy en in combinatie met de muziek heb je dan ook eigenlijk het gevoel naar afgekeurd B-materiaal van Muse te luisteren. Dat kan voor sommigen natuurlijk ook precies datgene zijn waar ze naar zoeken, maar het feit blijft dat dit een album is geworden dat in de breedte nauwelijks varieert en heel erg volgens één formule is geproduceerd. Dan toch liever The Civil Wars.
.jpg)
The Dark Flowers - Radioland The Dark Flowers is de naam van een nieuw project van producer Paul...
.jpg)
Cosmo Jarvis - Think Bigger In het dagelijkse leven is Cosmo Jarvis een filmmaker die hiermee vooral op...