lord vagina, loves sex on fire, tonight! tonight!” Of wat te denken van een regel als: I hate hair in your pants like I hate grannies at the gang bang party.” Het geeft maar meteen aan op wat voor niveau Eskimo Callboy zat met Bury Me In Vegas uit 2012. In dat opzicht valt de regel uit ‘Blood Red Lips’ van het nieuwe album We Are The Mess nog reuze mee: ”She fucks as wild as an alligator, but after fifteen minutes I have to reanimate her.” Een track die begint met de verschrikking dat iemand naast een hoogbejaarde vrouw, ook wel bekend als de “zombie barbie”, wakker wordt. Naarmate het vordert is de hoofdpersoon toch van haar gaan houden, kan niet meer zonder haar en concludeert hij dat ware schoonheid vanuit het hart komt. Een onverwachte wending voor Eskimo Callboy, maar dat is waar deze Duitsers vol van zitten.
Wie nog nooit van deze band gehoord heeft en We Are The Mess voor het eerst op zet, zal met de opener ‘CSTRP’ meteen op het verkeerde been gezet worden. Wat een foute Duitse hiphop-formatie lijkt te zijn, is namelijk een act die elektronica, house en metalcore naadloos in elkaar over laat vloeien. Liefhebbers van Enter Shikari en Asking Alexandria komen dus goed aan hun trekken. Op basis van hun vorige plaat kregen ze het genre porno-metal toebedeeld, wat dus ook wel aangeeft dat ze niet op een hoger niveau proberen te zitten. Niks pretentieus, maar seks, drugs en knallen met die ballen tot ze er vanaf vallen. Toch is diezelfde spontaniteit er deze keer vanaf en is hun aanpak wat meer volwassen van aard. De onderbroekenlol zit er nog wel in, bijvoorbeeld met het eerdergenoemde ‘Blood Red Lips’ of het overbodige telefoongesprek ‘#elchtransformer’. De toon ligt nu veel meer op het genieten van het leven, maar ook de duistere kant vermijden ze niet.
Die wordt tegen alle verwachtingen opgezocht met ‘Never Let You Know’, waarin alle spijt over een verbroken liefde voorbij komt. Het voelt toch aan als dat ongemakkelijke moment waarop je een vriend moet troosten op een geweldig feest waar je het net ontzettend naar je zin hebt. Je zit er gewoon niet op te wachten. ‘Broadway’s Gonna Kill Us’ is de tweede ballad, die heel sterk door elektronica gedreven is en als afsluiter zodoende goed op zijn plaats is. Muzikaal gezien zijn ze iets consistenter met de bliepjes en blapjes, wat wil zeggen dat ze niet meer willekeurig worden ingezet, maar volledig in dienst van het liedje. Zo kent de titeltrack een briljante afsluitende breakdown, waarbij een dubstep-achtige muur van denderende gitaren is neergezet. Een soortgelijke riff komt voorbij in ‘Ghosts Of The Night’. Dat zijn de sterke momenten van We Are The Mess, een plaat die echter geen verrassingen meer kent en zelfs braaf klinkt als je hem naast Bury Me In Vegas neer legt.
.jpg)
The Temperance Movement - The Temperance MovementWacht even, Earache…. was dat niet dat label dat aan de wieg stond van de...
.jpg)
Sam Roberts Band - Lo-Fantasy De Canadese rockformatie Sam Robert’s Band vond dat het tijd was voor een...