De nog vrij jonge band, gevormd in 2009, heeft de grenzen precies ver genoeg opgezocht met dit album. De experimentele en creatieve kant komt goed aan bod. Toch kan dit ook het resultaat zijn van een nog niet ontdekte eigen sound. Maar met een bepaalde Britse wave, die in de jaren '80 ook in de Londense undergroundscene te vinden was, krijgen ze het voor elkaar om het te laten klinken alsof ze nooit wat anders hebben gedaan.
Bij het opzetten van het eerste nummer wordt je gelijk het album ingezogen. Met 'Rising Up, hebben ze een track gemaakt die zelfs commerciële potentie heeft. Hier komt de diversiteit het meeste naar voren. Het nummer heeft een melodie die met een synthesizer is gemaakt en die elektronische geluiden komen verder niet meer terug. Wel wordt er op een andere manier gebruik gemaakt van het keyboard. Verder bestaat het album uit nummers die wat meer richting de poprock neigen. Zo is 'Speaking In Tongues' geen ballad maar lijkt het ook niet op 'Rising Up'. 'Speaking In Tongues' heeft een wat minder aanwezige melodie en de drums zijn simpeler.
Dit is de algemene sound van het album met hier en daar een uitschieter die harder of softer klinkt. 'Lullaby' is zo'n softer nummer. Het duurt een hele tijd voordat de gitaar en drums invallen. En die zijn allebei minimaal aanwezig. De gitaarpartij bestaat uit een aantal akkoorden die steeds worden herhaald. Zoals al eerder was aangegeven is in dit nummer de synthesizer het meest aanwezig. Alleen wordt er hier gebruik gemaakt van lange akkoorden.
Al met al luistert het album goed weg. Het is een alledaagse plaat die op elk moment van de dag kan worden afgespeeld. Het zit muzikaal goed in elkaar, ook al zijn de nummers simpel. Maar misschien is dit de kracht wel van een band die nog niet weet welke kant het op wilt gaan.
.jpg)
Bugge Wesseltoft - Bugge & FriendsDat Bugge Wesseltoft weet met wie hij moet samenwerken, onderstreepte de...
.jpg)
Mylk - 47th Street MYLK is wellicht geen naam die je verwacht bij een band met ervaren...