De samenwerking tussen Pete Doherty en Carl Barât voelt direct weer vertrouwd. Aanstekelijke riffs openen het album met dito songs. De teksten weer recht voor z’n raap en vooral erg Libertines. ‘Barbarians’ en eerste single ‘Gunga Din’ zijn goede liedjes, wat op de eerste twee platen een normale zaak was. Op dit album vallen ze helaas te snel op.
Het middenstuk van het album neemt af in tempo en dat maakt het vrij langdradig. Rustige nummers die de vertrouwde energie helaas niet in zich hebben. Het wordt daardoor wat minder goed behapbaar om het album meerdere malen achter elkaar te luisteren. De samenwerking met producer Jake Gosling (o.a. Ed Sheeran, One Direction en Paloma Faith) kan hier medeoorzaak voor zijn. Het lijkt er in ieder geval niet op dat dit de juiste match is.
Of het nu daadwerkelijk aan een samenwerking met een producer ligt valt natuurlijk te bezien. De overhand van vrij slappe songs zal ook vooral komen door de chemie binnen de band. De energie van de mannen lijkt zich vooral te uiten in de andere muzikale projecten. Je hoort dit te vaak terug en dat is jammer. Aan muzikale kwaliteit geen gebrek en de opvallende tracks zijn ook zeker voor een fan een toevoeging aan het repertoire. De vraag is alleen of dit album nog een vervolg krijgt. De band kennende krijgt ook dit verhaal zeker een staartje. Wellicht maar weer een aantal jaren van speculatie wachten.
.jpg)
A-HA - Cast In Steel a-ha is terug. Het is dertig jaar geleden dat de Noorse formatie hun debuut...
.jpg)
Saxon - Battering Ram Onverwoestbaar en nooit verzakend, het zijn de juiste omschrijvingen voor een...