Het vierkoppige gezelschap heeft nog nooit zo strak geklonken als op ‘Plaza’, het indammen van de experimentele en improvisatie drift van Anna Rochinksi en Shane Butler is duidelijk een belangrijke stap geweest in dit proces. De twee leiden afwisselend de zang, waarbij een sterke mix ervoor zorgt dat dit compleet naadloos gebeurd en altijd erg prettig in het gehoor ligt. Zoals eigenlijk de hele plaat vooral gewoon erg fijn is om naar te luisteren. Alles klinkt lichtelijk bekend, van het Foxygen-achtige ‘Eliot St.’ tot de zonnige tonen van Real Estate op ‘Something There’ of ‘Searching For’ tot Rubber Soul-periode Beatles-pastiche ‘Passersby’. Quilt leent van alles en iedereen een beetje maar wordt nooit generiek of standaard. Dit is deels te wijten aan het feit dat alles bijzonder kundig wordt ingespeeld, maar de band is ook niet bang het tempo erin te houden. De meest overduidelijke hommages verdwijnen net zo snel als dat ze gekomen zijn, maar nooit zo abrupt dat het gaat wringen. Een moeilijke taak, maar ze laten het klinken alsof het allemaal niks voorstelt.
Albums als Plaza worden te vaak voor lief genomen. Het is het type album dat niets nieuws probeert en ook niet per se een groot publiek voor zich wil winnen. Het is een album dat zich comfortabel in je trommelvliezen nestelt en daar voor een paar weken zijn tentje wel wilt opslaan. Waarschijnlijk zal niemand over drie jaar Plaza nog met enige regelmaat draaien, maar als iemand in die toekomst het album uit een kast trekt en op de gok eens opzet, zal er meteen weer een glimlach verschijnen. Soms is dat genoeg.
.jpg)
School of seven bells - SVIIBTrieste omstandigheden begeleiden de release van het nieuwe School of Seven...
.jpg)
Kraak - Fire Fighters Aan ervaring ontbreekt het Rik Kraak niet. Hij speelde onder andere als...