Blues Of Desperation opent overdonderend met 'This Train' en 'Mountain Climbing'. Bluesrock die neigt naar rauwe hardrock, aangevuld met stevige zang en de juiste solo's pakken direct de aandacht van de luisteraar. Ook aan rustpunten is gedacht, met onder andere de opvolgende track 'Drive' en 'The Valley Runs Low'. Zoals altijd is het gitaarwerk om van te smullen: puur, gedoseerd en origineel. Bonamassa weet als geen ander welke licks het beste passen in een nummer.
Zoals veel topgitaristen die een band rondom zichzelf hebben gevormd, neemt Joe Bonamassa ook binnen zijn formatie de vocalen op zich. Een écht mooie stem heeft de muzikant niet, maar toch geeft Bonamassa op ieder album alles waartoe zijn stem reikt. Op Blues Of Desperation is dit niet anders. Sterker nog: zijn vocalen klinker passender bij de nummers en Joe lijkt meer vertrouwd in zijn rol als leadgitarist-zanger.
Naarmate Blues Of Desperation vordert lijkt er wat eentonigheid in het album als geheel te sluipen door de ietwat monotone hoogte waarop de zang gepitcht is. Gelukkig is er een goede afwisseling van ruige en rustige nummers, waarbinnen elementen van blues, rock en gospel naar voren komen. En natuurlijk is er nog altijd die gitaar, die ieder nummer een extra dimensie weet mee te geven.
.jpg)
Various - God Don`t Never Change - The Songs Of Blind Willie...Blind Willie Johnson is een artiest die nog wel introductie behoeft, terwijl...
.jpg)
Port Noir - Any Way The Wind Carries Port Noir is een melancholische progrockformatie uit Zweden die in 2013...