Na de prima instrumentale opener ‘Sideaways’, maakt deze zanger zijn opwachting in het nummer ‘Give It Back’. Het is wonderbaarlijk vast te stellen wat zo’n toevoeging kan doen met een band. De rauwe snerpende stem van Seyferth brengt van nature een flinke portie blues met zich mee. De afrobeat die in de loop van het nummer wordt ingezet past er werkelijk als een puzzelstuk in. Het toont daarmee direct de veelzijdigheid van The Jig aan. ‘Come Get It’ is halverwege de plaat het tweede werk waarin er ruimte is gemaakt voor de vocalen van Seyferth. Met zijn wisseling van kop- en rauwe stem is het onmogelijk niet de vergelijking te maken met de ons dit jaar ontvallen kleine grootheid uit Minneapolis. Tel daarbij het funky samenspel van gitarist Martijn Smit en bassist Arry Niemantsverdriet op en het nummer had niet misstaan op één van Prince’s creaties. De derde vocale song ‘The One’, die op melodieus gebied wat tekort schiet, is de minste van de drie.
Alle lof voor de leden van The Jig, die hun instrumentale principes bij de keuze voor een vocalist naar eigen zeggen moedwillig aan de kant moesten schuiven. Ruben Seyferth brengt diversiteit en zelfs een heel nieuw elan aan de band. En dat smaakt absoluut naar meer. En niet alleen op creativiteit weten de Amsterdammers zich te ontplooien. The Jig klinkt op Proximo Disco strakker en veelzijdiger (we bespeuren zelfs een vleugje onvervalste ska) dan op hun vorige werk. Al blijft het verdomde lastig om de energie van een liveoptreden te vertalen naar een studioalbum, wat dan ook niet op alle nummers even goed uit de verf komt. Desalniettemin heeft de band er met Proximo Disco een geducht wapen bij om hun fanschare komende festivalzomer te doen laten groeien.
.jpg)
Jen Brown - Rhythms Of The Rain Jen Brown is de artiestennaam van Jenny Braunschweig, een uit Keulen...
.jpg)
The Drones - Feelin Kinda Free De Australische alternatieve rockband The Drones rondom zanger-gitarist...